Twee weken geleden overleed Stefan, 13 jaar oud. Lucas overleed anderhalve maand geleden op 9 maart, 9 jaar oud. Sjoerd overleed overleed twee maanden terug op 24 februari, 14 jaar oud. Mathijs overleed bijna twee jaar terug, 18 mei 2008, 10 jaar oud.
Dit rijtje namen noem ik zo om te laten zien dat het na Mathijs niet ‘over’ was. Hij was/is niet de enige die aan kanker overleed. Dat voelde bij mij eerst, direct na het overlijden van Mathijs, wel zo. En zo zal het ook voelen voor velen rond ons heen die destijds intensief met ons hebben meegeleefd. Toen L + ik een half jaar later weer een keer op de afdeling Kinderoncologie in het AMC/Emmakinderziekenhuis kwamen keken wij op het witte registratiebord achter de verpleegstersbalie. Dat stond opeens helemaal vol met nieuwe namen van allemaal kinderen die wij helemaal niet kenden. Terwijl wij toch drieënhalf jaar ‘vaste klanten’ waren geweest. Het was niet 'over', kinderen bleven en blijven kanker krijgen. Elk jaar overlijden 150 kinderen aan deze ziekte. Dit betekent dat als prof Voute gelijk krijgt en het 2025 wordt voordat we zover zijn dat kanker een chronische ziekte is er tot die tijd nog 2250 kinderen aan kanker zullen sterven. Dat zijn 90 (!) basisschoolklassen vol. Duizenden broertjes en zusjes zullen meemaken wat de broertjes en zusjes van Lucas, Stefan, Sjoerd en Mathijs hebben meegemaakt. Evenals dat duizenden ouders, opa’s en oma’s en andere familieleden afscheid moeten nemen van hun kind, kleinkind of familielid. En al die kinderen die nog zullen overlijden zitten in klassen waar hun klasgenootjes ook op zeer jonge leeftijd worden geconfronteerd met de gevolgen van kanker bij een leeftijdgenootje. Dat maakt op hen een onwisbare indruk.
Elk jaar dat – mede met de inspanning van Alpe d’HuZes – wordt gewonnen is dus pure winst. Elk jaar dat kanker eerder van dodelijke naar chronische ziekte wordt getransformeerd scheelt zes basisschoolklassen aan dode kinderen. Zo simpel is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten