Focus

Recent is het boek over de actie Alpe d’HuZes 2010 verschenen. Er staan tal van verhalen in over waarom deze actie nodig is en waarom mensen zich hiervoor inzetten. Het onderstaande is overgenomen uit dit Alpe d’HuZes-boek en is weer een voorpublicatie van de biografie die de ambassadeur van Alpe d’HuZes, Peter Kapitein, binnenkort uitbrengt.


Is het leuk om tegen de Alpe d’Huez op te fietsen? Of is het gewoon pijn en doffe ellende? Dat hangt ervan af waarom je het doet en hoe vaak. Wanneer je de wielersport beoefent en goed getraind bent, is het geweldig om ertegenop te rammen en een snelle tijd neer te zetten. Dat is leuk. De volgende dag bedenk je dat je beter een ander verzet had kunnen steken en je doet het nog eens. Ja, nu lukt het wel binnen het uur en je bent een hele vent. Maar is het leuk als je op één dag zes keer tegen die klotenberg op moet fietsen? Het antwoord daarop is doodsimpel: ‘Nee, dat is niet leuk, het is één grote ellende. En bovendien is het onmogelijk.’

Op 6 juni 2006 hebben voor het eerst in de geschiedenis 66 renners de Alpe d’Huez zes keer beklommen en het is hen op een enkeling na allemaal gelukt. Verbijsterd waren we en op sommige momenten zijn we dat nog wel eens. En toch komen we steeds dichter bij het antwoord waarom het wel lukt, terwijl het niet kan. Het kan ook alleen maar op één dag van het jaar. Op alle andere dagen blijf je steken op vier of vijf beklimmingen, wat een enorme sportprestatie is, waar je veel applaus mee oogst. Tijdens Alpe d’HuZes fiets je zes keer op één dag naar boven en krijg je geen applaus, maar je deelt het uit. Aan anderen die niet fietsen, maar die wel bij je zijn. Soms fysiek, maar meestal zijn ze er in je gedachten en soms zijn ze dood. Maar ze zijn bij je. Alpe d’HuZes gaat over afzien voor anderen en fietsen met een dierbare op je bagagedrager. De emotie die dat oplevert, is mooi. Applaus heb je niet nodig.

Wat in 2006 is begonnen als een grap, is intussen volkomen uit de hand gelopen, want nu weten niet alleen renners en sponsoren van die berg af, maar ook wetenschappers, artsen en patiënten. Alpe d’HuZes is allang geen fietsevenement meer. Ja, iedereen die meefietst, moet letterlijk kilometers maken als training voor de beklimmingen. Maar er zijn mensen die op een heel andere manier kilometers maken. De vier groepen die meedoen aan ons initiatief, de renners, de sponsoren, de artsen of wetenschappers en de patiënten, hebben gezworen kilometers te blijven maken en nooit op te geven. Ze hebben één gezamenlijk doel en dat is de ziekte kanker tot een ziekte maken waar je méé doodgaat en waar je niet meer áán doodgaat. De ziekte moet een chronische ziekte worden en natuurlijk bij voorkeur een te genezen ziekte. Dat is het doel en dat geeft de focus.

(foto's: Frank Lodder, http://www.flickr.com/photos/franklodder/archives/date-posted/2010/06/06
)