Deze week is het al weer drie jaar geleden… Wat gaat de tijd snel, maar toch ook niet. We herinneren ons de laatste dagen van jouw leven nog zo goed. Die passeren weer helemaal de revue in deze dagen. De reis vrijdags naar het omaweekend in Stevensbeek (daar wilde je gewoon naar toe, hoe ziek jij je ook voelde) waarin je onderweg in de auto al toevalletjes kreeg, het nog genieten van de vrijdagavond waar jouw neefjes en nichtjes op de ‘familie-bonte avond’ optredens verzorgden, het opstaan uit jouw rolstoel om oma van dik in de negentig in een stoel te helpen, de epileptische toeval op zaterdag en de rit met de ambulance naar het ziekenhuis in
Nijmegen. Het moment in de ambulance waarop we samen voor het laatst hebben gelachen om jouw humor. De overnachting in het ziekenhuis, N en ik mochten samen bij je blijven slapen. De zondagochtend in het ziekenhuis waarin je nog met je duimpje hebt gecommuniceerd: “we gaan naar het AMC”. Jouw duim ging omhoog, dat is goed wilde je daarmee zeggen. Zondagmiddag met de ambulance naar het AMC. Tijdens de rit heb ik mijn hand op jouw lichaam gelegd, zodat je voelde dat ik bij je was. In het AMC: het gaat snel achteruit. Ik krijg jou op schoot, zodat je in mijn armen kon sterven.
Nadat jij overleden bent mogen we jou in de eigen auto meenemen naar huis: eerst naar de uitgang in het AMC. Ik in de rolstoel en jij bij mama op schoot, ik wilde je niet loslaten. Ook in de auto lig je bij mij op schoot. De maan schijnt helder. Het lijkt vredig en licht, maar wij zijn intens verdrietig en vragen ons af waarom..
Thuis gekomen trek ik jou je lievelingskleren aan (de dame van de Wending, uitvaartvereniging voor kinderen, wil het ook wel doen, maar daar was natuurlijk geen sprake van: niemand komt er verder aan mijn zoon behalve wij!). Een trainingsbroek en uiteraard een Ajax-sweater. En dan leggen we jou in jouw bed onder jouw vertrouwde Ajax - dekbedovertrek. Ik heb het de afgelopen jaren nog steeds niet gewassen. Ik wil het zo houden, jou nog kunnen ruiken.
Het blijft zo’n pijn doen jou hier niet meer bij ons te hebben.
Mama
Lieve Liesbeth, Niek en Fredrieke,
BeantwoordenVerwijderendie pijn, die jullie voelen is voelbaar bij deze blog. Ik ben diep ontroerd, als ik zie hoe liefdevol jullie als gezin om Mathijs zitten. Jullie lieve mannetje, die zo gemist word. Die zoveel mensen geraakt heeft en nog doet.
Wat is het verschrikkelijk jammer, dat jullie niet meer van hem kunnen genieten.
Ik heb een enorme bewondering voor jullie en jullie inzet. Ik denk dat Mathijs enorm trots is op jullie
heel veel liefs, Emmy
Heftig hetgeen je hebt geschreven, maar prachtig verwoord, dierbaar de foto` s. Wat blijft het toch verschrikkelijk, Mathijs nooit meer, jullie nooit meer Mathijs.
BeantwoordenVerwijderenlieve groet
Berna