Het wordt al weer de vijfde kerst zonder Mathijs. Mathijs zou nu 14 jaar geweest zijn. Zou hij het nog steeds leuk gevonden hebben om sinterklaas met elkaar te vieren met cadeautjes, gekkigheid en gedichten? Ik denk het wel. Mathijs hield van feestjes, Mathijs hield van familiebijeenkomsten. Toen hij ziek was waren dit o.a. voor hem momenten om zich op te verheugen.
De kerst vieren we weer met familie en met oud en nieuw zijn we bij de beste vriend van Mathijs Sjoerd uitgenodigd. Ik denk dat als Mathijs nog had geleefd, ik mijn hart anders al weer had vast gehouden, want vuurwerk interesseerde hem zeker. Toen hij ziek was hadden we zoiets van: we gaan geen vuurwerk kopen hoor dit jaar, te veel risico’s. Toen opa echter op bezoek kwam was hij met opa en zijn vriend Sjoerd vertrokken zonder dat we daar erg in hadden. En ja hoor, eenmaal terug bleek dat er vuurwerk was gekocht. Hij had vooraf al een keurig lijstje gemaakt met wat hij wilde hebben: bijv. 20 rotjes, 5 romeinse kaarsen ed. Echter de meeste dingen bleken in de winkel alleen maar in grote hoeveelheden te krijgen, dus hij kwam stralend met een hele tas vol terug. We steken ieder jaar nog wat vuurwerk van Mathijs af. De Romeinse kaarsen had hij speciaal voor zijn moeder gekocht “die vind je toch zo mooi mam…” was zijn motivatie. Ja, dan smelt je natuurlijk en laat je het toch maar weer toe.
De lege plek blijft lastig en zeker in deze dagen.
Toch kregen we dit jaar een heel mooi kerstcadeautje. Afgelopen juni hebben we weer mee gedaan met de Alpe d’HuZes. Het was opnieuw – voor de derde keer – een geweldige ervaring. Mooie ontmoetingen, mooie momenten met familie en vrienden… De foto van Mathijs stond tijdens de fietsdagen weer op de rots in bocht 10, zoals ook de andere jaren. Aan het eind van de Alpe d’HuZesdag wilden wij de foto ophalen. Echter toen we onderaan de Alp arriveerden was de berg toch nog niet vrij gegeven voor autoverkeer. Omdat we met de hele groep (twee teams!) zouden gaan eten besloten we de foto dan maar vrijdags in Palais du sports te gaan ophalen. Want een grote groep vrijwilligers maakt die avond direct de Alp ‘schoon’ en alle spullen die op de berg worden gevonden kan je een dag later in het Palais du Sports ophalen. Echter, die vrijdag lopen we vele keren de zaal waar alle spullen liggen rond maar er is geen Mathijs te bekennen… We snappen er niets van: ze zouden de foto toch niet zomaar in een vuilniszak gestopt hebben? Nee, dat konden we ons niet voorstellen. Dat doe je niet met een foto van een kind? Maar waar was hij dan???
Afgelopen vrijdag kwam de ontknoping via de post. In het pakketje dat wij ontvingen zat juist ja, de foto van Mathijs. Wel enigszins gehavend, de glasplaat van het fotolijstje was kapot. De foto is opgestuurd door iemand van de Alpe d’HuZes-organisatie die wij kennen. Zij was op zaterdagochtend gaan helpen opruimen in het Palais du Sports. Iemand had de foto omhoog gehouden met de vraag “wie deze mee wil nemen?”. En dat had zij dus gedaan. De foto was begeleid met een prachtige brief. Zo bijzonder…
“Mathijs is weer thuis” om het zomaar te zeggen. O, wat zou ik hem graag in levende lijve thuis hebben, hem kunnen vasthouden, met hem kunnen lachen, praten… Die wens zal nooit uitkomen…
Tot slot willen wij een ieder fijne feestdagen toewensen en alle goeds voor 2013.
