Het moet nu dan toch ook echt gaan gebeuren: het fietsen. Ik moet in juni toch die berg op. Liefst twee keer: één keer alleen en één keer met onze Fredrieke.
Vorige week was een mooie zonnige week en we hebben dan ook veel gefietst: N. twee keer en ik één keer naar mijn werk (Almere - Amsterdam en Almere - Lelystad). Samen ook nog een rondje Gooimeer gedaan. En nog met Eline, vriendin, gefietst in de omgeving van Harderwijk. Op zondag vanuit Beusichem naar Almere gefietst (Niek was er ’s ochtends al naar toe getrapt). Het was een prachtige tocht en ik heb dan ook genoten van de omgeving. Supersnel ga ik niet, maar ik heb begrepen dat het in de voorbereiding om het aantal kilometers gaat. En die tellen zo lekker door.
Vorige week werden we ineens verrast met een gigantische bos bloemen. Ik dacht eerst dat de bezorger van de bloemen verkeerd was, maar nee ze waren toch echt voor ons. Mijn zus zat hier achter. Zij had ons opgegeven voor een compliment bij de Friesland Zorgverzekeraar. Uit de vele ingezonden brieven zijn er drie uitgekozen, waarvan wij er dus één zijn. In het briefje wat bij de bloemen bevestigd was stond de volgende tekst: “De Friesland Zorgverzekeraar biedt u namens Jenny S. deze bloemen aan. Zij wil u een compliment maken omdat u zich zo ijzersterk inzet voor KWF-kankerbestrijding met het Mathijs Douwe Team. Dit met als doel om veel geld binnen te halen voor meer onderzoek naar kanker en betere behandelingsmethoden. Wij brengen u dit compliment graag over in de vorm van deze bos bloemen!”
Daarnaast hebben we op de dag waarop Mathijs anders 13 jaar geworden zou zijn, heel veel viooltjes gekregen. Viooltjes waren Mathijs zijn lievelingsbloemen. Een deel van de bloemen heb ik vorige week meegenomen naar zijn grafje in Drachten, een ander deel staat voor ons huis.
Ook hebben wij van de stichting Zonnevonkje zomaar een weekendje weg aangeboden gekregen. Bij zulke dingen komen de woorden weer naar boven die ons een keer gezegd zijn in het begin van Mathijs zijn ziek zijn: “Geven is makkelijk, nu moeten jullie nog leren ontvangen”. En dat klopt. Hulp of iemand iets geven is niet zo moeilijk, maar het zomaar 'om niet' ontvangen… Dat voelt nog altijd onwennig. Maar wel leuk.
Wat ook leuk om te melden is is dat het artikel voor in de Margriet nu klaar is. Dionne, onze teamgenoot, had een mailtje naar de redactie van de Margriet gestuurd. Zij wilden graag met ons in contact komen. In Margriet 17, die in de week van 22 april uit komt kun je het verhaal lezen onder “mijn verhaal”.
Ja en hoe gaat het nu met ons? We worden toch nog steeds volop in beslag genomen door de Alpe d’HuZes-voorbereiding. Ik denk wel eens: “wat zou Mathijs er van gevonden hebben”? Ik denk dat hij zelf net zo hard mee zou hebben gedaan. Mathijs wilde ook altijd helpen. In de laatste maanden van zijn leven hadden we een gesprek over de armoede in de wereld en zei hij:” mam ik snap niet dat voetballers die veel verdienen niet wat geld afstaan aan mensen die niet zoveel hebben, zoals bijv. zwervers/daklozen….” En een ander moment was tijdens een bezoekje aan de stad, waar de draaiorgelmuziek vrolijk klonk. Mathijs wilde perse langs de draaiorgelman om geld te geven, want “de orgelman deed het zo goed”.
Ook in de strijd tegen kanker zien we dat veel mensen bereid zijn om een donatie te doen. Ons team heeft inmiddels ruim 28.000 euro van gulle gevers gehad. Mathijs zou dit toegejuicht hebben. Tijdens het benefietsevenement afgelopen zondag in Beusichem werd de fotocollage van Mathijs weer een keer getoond, nu op groot scherm. Ja, natuurlijk schiet ik dan vol, zo’n prachtig, lief, empathisch en mooi kind….
