700 euro van anonieme donateur voor actie 2012!

Pauze, pauze, pauze? Ik heb het vorige stukje nog maar net geplaatst of er is al weer nieuws. Goed nieuws! Vandaag kregen wij bericht van aan anonieme donateur dat we voor 2012 alvast op een gift van 700 euro kunnen rekenen! Heel mooi...!!!

Want wij hebben natuurlijk al zitten rekenen. Zowel Lies, als Fredrieke (als ze van school mag) als ik willen graag 7 juni 2012 graag weer aan de startstreep staan onderaan de Alp. Maar ja, dat betekent dat wij als gezin opnieuw fors aan de slag moeten om geld in te zamelen. Om mee te doen moet je per persoon 2.500 euro 'meebrengen' en dat betekent dus voor ons 7.500 euro inzamelen. Daarbij opgeteld dat wij ook beseffen dat wij niet steeds wéér dezelfde mensen kunnen en willen benaderen heeft ons al doen afwegen: 'doen we volgend jaar wel alledrie mee?'. Misschien is het verstandiger dat één van ons niet meedoet, dat scheelt weer 2.500 euro aan actie voeren.

Maar vandaag dus uitzicht gekregen op 700 euro! Dat is nog eens een mooie start van de actie 2012!! Ook zijn er al drie personen (Emmy, Roelie en Mariska) die mij per trainingskilometer willen sponsoren. Zij geven 1 ct per kilometer en mijn doel is - net als in 2010 en 2011 - vooraf 5.000 kilometer te fietsen dus zijn zij maximaal 50 euro kwijt. Als er nog 12 mensen zijn die dit doen haal ik per trainingsrit naar mijn werk 10 euro op. Geeft toch 'enige zin' aan dat fietsen door de polder!

Opgeteld:
- een toezegging voor 700 euro
- 3 x 50 euro als ik 5.000 kilometer train
- een toezegging van 30 euro
- een bestelling voor 100 3D-kaarten (we gaan weer knippen!)a 1 euro


is opgeteld al bijna 1.000 euro voor Alpe d'HuZes 2012. Een mooie basis voor verdere acties!

Aanvulling 27/7: en weer een cent-per-trainingskilometersponsor erbij, mijn broer Koert!

Pauze

Tsja, het is duidelijk vakantietijd. Het wordt stiller en stiller. Nieuwe informatie is niet te melden.

Dus… ook wij gaan tot ongeveer half september even niet meer regelmatig bloggen. Als er iets te melden is zal ik wel ‘twitteren’. Die berichten komen ook op deze pagina, hierboven in het rood/gele kader.

Iedereen een prettige vakantie gewenst!

Liesbeth, Niek en Fredrieke

(mooie collage gemaakt door Judith. Twee keer klikken vergroot de foto)

Interview teamlid Mark op intranet van bedrijf waar hij werkt

Mark fietste 9 juni vier keer de Alpe d'Huez op. En haalde voor Alpe d'HuZes/KWF het ongelooflijke bedrag van ruim 8.000 euro op.

Op het intranet van zijn werkgever Genencor verscheen enkele dagen later het volgende interview met Mark.

Cycling up and down the Alpe d’Huez to raise funds to fight cancer. Mark Oostendorp from Genencor Leiden did the impossible.

The Alpe d’Huez: You may know it as one of the main Alpes in the Tour de France. It is very steep and therefore incredibly hard to cycle up. Along with over 4,000 other Dutch people, Mark Oostendorp, Global Sales Director, Genencor Grain Processing, made the impossible possible; cycling up the Alpe d’Huez as many times as possible in one day. Giving up was not an option.

Alpe d'HuZes is an initiative of a Dutch collective of volunteers that aims to raise funds to fight cancer by cycling up the Alpe d'Huez as often as possible in one day. The name of the annually recurring event is a bit of a word play. Alpe d'HuZes is a combination of the Dutch word for "six" and the name of the mountain. Mark: ‘’Six times is doing the impossible; that’s the ultimate target. However, everybody who’s taking on this challenge has his or her own target. My target was four, and for me personally, that was a stretch.’’

Many participants have personal reasons to reach the top. They cycle in memory of those who died too young of cancer and to inspire those who are fighting it. Mark: ‘’My friend Niek Krouwel asked me to participate. He is very involved in this; he lost his 10-year old son Mathijs three years ago, and he himself was cured of colon cancer during that same timeframe. He already participated in 2010 and he is a real inspiration for me. So the thing is… The only possible answer was ‘yes’."
Niek founded the Mathijs Douwe team. His son was a very optimistic boy, who fought against cancer almost half his life. A few weeks before his death in 2008, he said to his grandfather that they should visit the European soccer championships of 2018 together.

The Mathijs Douwe team 2011 consists of six cyclers; Mathijs’ mother, father, three friends and even Mathijs’ 11-year old sister Fredrieke cycled up the mountain. Every team was supported by large numbers of volunteers who were helping out with all activities leading up to the event, during the day itself and of course in the fundraising activity. Mark’s team organized lots of actions, from benefit concerts to painting workshops.

And it paid off; so far his team raised over 49,000 euro’s! Genencor participated with 1,000 euro’s and got its logo on the cycling shirts. Mark: ‘’I am very grateful to Genencor for sponsoring € 1,000 as a company. From individual colleagues I received more than € 700,-. This support felt really good and was very motivating.’’

On June 9, 2011 more than 4,000 Dutch people of all ages cycled up the Alpe. People who sign up to perform such a task, need to realize that they need to be fit to participate.

Mark: ‘’I like doing sports, so for me it was a great combination of one of my favorite hobbies and contributing to a great cause. During the week, we stayed in a small village at the bottom of the Alpe with over 20,000 people. The Dutch crowd had literally taken over the village. Everybody was very open to each other; people shared their personal stories and emotions. The atmosphere was emotional, but it was a party at the same time. People were actually celebrating because we were fighting against cancer and we knew that – ultimately – we are going to win.’’

All team members accomplished their goal. Frederieke’s goal was to cycle up until hairpincurve ten of the twenty one curves of the Alpe. Mark: ‘’This curve was dedicated to Mathijs, there was a poster of him and we had candles. We all stopped there to rest and think. Finally, Frederieke made it all the way up, together with her mother. The emotions were overwhelming and extreme. It was something I have never experienced before.’’

The ultimate goal of Alpe d’HuZes is to support the Dutch Society for Fighting Cancer (KWF Kankerbestrijding). Their vision is that within 10 years cancer will be a chronic illness rather than deadly disease. Everything is based on the absolute belief that you can attain the greatest possible satisfaction if you put your heart and soul into helping others. Mark: ‘’It’s too late for some people, but hopefully not for everybody. Giving up, is not an option.’’

Mother and Frederieke crossing the finish line


Reactions:

Vince Sewalt, USA, says:
Wow....
I am speechless.
Such an inspiration for all.
Thank you, Mark !
Wednesday, 29 June 2011 19:21

Marietjie Bester, New Zealand, says:
Hi Mark!
Congratulations on your personal achievement and thank you for being there for your friends and for helping a much wider community by helping to fundraise towards cancer research. I think cancer awareness has come a long way. Decades ago cancer did not have a name - a person merely "wasted away" and the cause was unknown. These days there appears to be so many people fighting this battle, we all seem to know of at least one person, and there are so many types of cancers that it does feel like a chronic illness, which eventually kills most sufferers. Stories like these does make one realise, again, that you cannot take anything for granted and to really think twice before you grumble about what is wrong in your own life.
I think you are on an incredible journey with this family. I think they are doing amazing as they lost a child, while the father was battling cancer, and they survived all of it and appear to have come out stronger for it. They definitely have my admiration. Keep up the good work and fab support!
Kind regards
Marietjie
Thursday, 30 June 2011 00:07

antoon Tanghe, Belgium, says:
Hi Mark,
Congratulations. A blessed inspiration for all.
God Bless.
Antoon
Thursday, 30 June 2011 08:05

Michael Lykke Bülow says:
Thanks for sharing this story. A great inspiration for us all.....
Thursday, 30 June 2011 09:30

Anonymous says:
What an inspiration. Please tell me how I can contribute a donation. My thoughts and admiration go out to all.
Thursday, 30 June 2011 10:03

Kris Bosma, Netherlands, says:
Great initiative Mark, lets see what else we can do here to give more support!

To all who are looking for additional information you can check out the website:
www.opgevenisgeenoptie.nl

There is also information available there on donations etc. but the downside is that it is all in Dutch.
Thursday, 30 June 2011 15:32

André Klaassen, The Netherlands, says:
Well done Mark, Great Inspiration to balance Sport & Purpose. You have inspired me to get in Shape...
Friday, 1 July 2011 11:09

Leigh Dangler, USA, says:
Hi Mark,
What an amazing story - - both from the standpoint of why you got involved but also the actual task of riding up and down a huge mountain. It just proves the point it takes one person to spark hope around the globe !
Take care,
Leigh

Schande

Al jaren wordt gesproken over en gewerkt aan één Nationaal Kinderoncologisch Centrum (NKOC).

Dit omdat bewézen is dat meer geconcentreerde zorg én onderzoek er voor kan zorgen dat minder kinderen sterven aan kanker.

Al jaren liggen de academische ziekenhuizen (VU, AMC, UMC, Erasmus etc) dwars. Zij willen hun kinderoncologische afdelingen niet zien verdwijnen naar één nationaal centrum. Waarom? Omdat ze vrezen voor statusverlies en verlies van inkomsten.

Het ministerie en de inspectie onderschrijven de gedachte en het belang van één nationaal kinderoncologisch centrum.

Elk jaar sterven er 150 kinderen aan kanker. Eén centrum - dus meer specialisatie - moet dit terugbrengen naar 50 (!) kinderen.

Elk jaar dat langer moet worden gewacht betekent dat er 100 kinderen éxtra sterven.

Alleen omdat bestuurders van ziekenhuizen voor zichzelf/de eigen organisatie kiezen.

Schande.


Lees dit onthutsende artikel in Medisch contact http://cms.onlinebase.nl/userfiles/cmsvokk/file/28_Van%20Beek.pdf

"Iedereen vecht met zichzelf..."

Hoe het begonnen is…

In oktober 2010 kreeg ik de vraag van onze achterburen of ik lid wilde worden van het Mathijs Douweteam. Ik mocht er best even over nadenken maar zei al snel ja. Dat kwam eigenlijk door de enthousiaste ervaringen die zij hadden gedeeld met ons toen zij in juni 2010 terugkwamen van de Alpe. Er waren twee kleine probleempjes: ik had geen fiets en ik heb hoogtevrees. Een fiets is zo gekocht, maar die hoogtevrees daar zou ik geen tijd voor hebben want ik moest op de weg letten en er zullen veel mensen langs de kant staan.

De maanden voorafgaand aan dit evenement is er getraind in de sportschool met spinning, buiten gefietst, waar mogelijk deelgenomen aan spinningmarathons en vooral activiteiten georganiseerd om geld in te zamelen. Buitengewoon bijzonder was de bereidwilligheid van basisschool Polygoon. In het laatste jaar dat wij daar nog zijn hebben ze het onderste uit de kan gehaald om de actie te steunen. Kerstmarkt, schilderworkshops, sponsorloop, dvd- verkoop, iedereen was betrokken. Om de kinderen te informeren ben ik met fiets en al in alle klassen geweest. Op de aanwezige digiborden werd direct de Alpe te voorschijn getoverd. De kleuters vonden de berg wel heel erg hoog en groep 8 vroeg zich af of ik dat echt wel ging halen. Buiten school hebben ook vele familieleden en vrienden de actie gesteund.

Deelnemen aan het team betekende 2.500 euro aan sponsorgeld meebrengen. Ik zag daar tegenop. Kon ik dat wel bij elkaar krijgen? Ik heb nog tegen Peter gezegd dat ik het anders zelf wel zou betalen, want die berg, daar moest ik op. Uiteindelijk heb ik met steun van velen een prachtig eindbedrag gehaald.

Het voorbereiden ging niet altijd even soepel. Ik ben drie keer gevallen in de wintermaanden. Onverwachte gladheid en je ligt languit. Open knieën, zere schouder en last van kniebanden dreigden even roet in het eten te gooien. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen en zijn we op zondag 5 juni naar de Alpen gereden. Het is lange tijd spannend geweest of Stijn de stap durfde te zetten om mee te gaan. De afstand tot het ziekenhuis in geval van nood was groot, 60 km en dat belemmerde hem heel erg om een keuze te maken. Alle drie de kinderen hebben bijzonder verlof van school gekregen om bij het evenement aanwezig te zijn.

Maar op zondagavond komen wij met zijn allen aan op de camping. We hebben een gehuurde tent en alles ziet er goed uit. Maar als ik om mij heen kijk bekruipt mij een benauwd gevoel. Ik zie heel hoge bergen en ben bang voor wat komen gaat. Het team is compleet op maandag. Iedereen is goed gearriveerd en we hebben er zin in.

Op maandag rijd ik met Liesbeth een trainingsritje op de Colle d’Ornon, 7-8%. Ik vind het moeilijk om goed te blijven ademhalen, je moet blijven trappen en wilt sneller fietsen dan verstandig is. Ik voel ook druk en emoties. Ik moet het wel halen want ik heb zoveel geld opgehaald. Het is maar oefenen maar je voelt intens waarom je daar bent. Al die kinderen die ik heb verpleegd en die het niet mochten halen zitten op mijn bagagedrager. Onderzoek moet er voor zorgen dat de toekomst beter wordt voor kinderen en volwassenen met kanker. Ik ga bijna tot aan het topje van deze berg en keer in Niek’s kielzog weer naar beneden. Het gaat hard en steil, ik vind het spannend maar het gaat goed. Er volgen twee dagen van gezelligheid en stapelen(dat is Ivar’s term voor flink pasta eten). We vieren de verjaardag van Annet en staan op woensdag te juichen als Eline en Peter over de finish komen bij de Alpe d’Huzus. Voor hen ook een hele prestatie en alvast een voorproefje voor de 9e juni. We zijn enorm trots dat ze het gehaald hebben. We kopen een kaars en plaatsen daarop een sticker. De kaars is voor iedereen die ziek is of is overleden en we laten hem plaatsen in bocht 10. Vannacht worden alle kaarsen aangestoken in alle bochten. Dat moet een prachtig gezicht zijn.

Op donderdagochtend word ik wakker rondom een uur of 3.30 als de fietsers de camping af gaan. Sommigen willen 6 keer, zo ook ons teamlid Ivar. Hij staat om 4.30 bij de start. Grote bewondering voor zijn sportiviteit. Mark wil 4 keer gaan, ook veel getraind en helemaal klaar voor de dag. Hij is ook al vroeg weg. Ik heb besloten later te starten want ik ga niet zo vaak en het is nu nog donker en kouder dan later op de ochtend. Ik lig nog enkele uren te woelen, slapen lukt niet. Kan ik het wel, kom ik wel boven, wat moet ik als het niet lukt?? Allemaal vragen die door je hoofd spelen. Om 7.15 ga ik eruit en kleed mij aan. Fietstenue aan en Mathijs Douweshirt eroverheen. Ik probeer een boterham naar binnen te krijgen maar die wil niet verder dan mijn keel, ik ben gespannen en heb geen trek. Zonder broodje kom ik niet boven…In mijn rugzakje stop ik een banaan en fruitrepen en een rol dextro, bidons gevuld en op naar de start. De dag ervoor heeft een eigenaresse van een souvenirswinkeltje in het dorp aangegeven dat we gek zijn dat we die berg op fietsen. De bewoners van het dorp doen het nooit vertelde ze. Ze vindt het wel knap en geeft prijs dat het tot het eerste dorpje zwaar is, dat is la Garde, ongeveer tot bocht 5. “En daarna?” vraag ik haar. “Dan is het ook nog vreselijk maar dat zie je morgen wel” zegt ze. Met dit in gedachte fiets ik enkele kilometers naar de start. Ik ga over de startmat en zie meteen voor mij al wat de dame uit de winkel bedoelde…

De weg is steil en de afstand van bocht tot bocht is lang en mijn ademhaling schiet tekort. De bochten zijn genummerd en het begint bij 21 beneden aan de berg.
Inderdaad wordt het vanaf het dorpje iets beter maar nog steeds is het steil en intensief. Ik zit uit te hijgen op een muurtje in een bocht als er een jogster naar mij toekomt. Iedereen vraagt aan elkaar hoe het gaat en steunt de ander als het moeilijk is. Zij heet Danielle en biedt aan om mee te rennen als ik fiets. Ze doet niet officieel mee, maar puur als steun. Ik heb er heel veel aan en ze trekt mij door moeilijke momenten heen. Iedereen vecht op die berg en ik kan niet ontkennen dat ik in groot gevecht met mijzelf ben. Hier valt niet op te trainen in de prachtige Flevopolder. Als je niet trapt kiep je meteen om. Ik bedenk mij dat zijwieltjes hier best fijn zou zijn. De versnelling staat heel licht en ik fiets ongeveer 7 km per uur! Ik besluit dat tijd niet uitmaakt en rust wanneer nodig in de bochten. In bocht 10 kom ik in de bocht van Mathijs. Zijn foto staat daar en ik stop om een foto te maken. Op dat moment rijdt Niek voorbij, wel erg toevallig tussen al die ruim 4000 fietsers. Ik word nog kort gefilmd, blijkt later voor omroep Fryslan. Ik geniet ook van de sfeer en het contact met de andere fietsers en het publiek. Dat ik er daardoor twee keer zolang over doe kan mij niets meer schelen. Uithijgend op een muurtje zegt iemand goed bedoeld: kijk eens achter je wat je al hebt gefietst! Ik kijk voorzichtig in de diepte en zie een slingerende weg met duizenden fietsers en heel in de verte een klein dorpje. Mijn ogen geloven het bijna niet maar dat heb ik al naar boven gereden. Diegene bedoelde het goed maar het angstzweet voel ik lopen. De laatste bochten voel ik dat ik er bijna ben. De geluiden van de finishstraat zijn te horen en de laatste bocht wordt genomen. Dan is het bijna onbeschrijfelijk en kom je aan op de top met aan weerszijden van de weg rijen mensen die allemaal joelen, gillen, klappen omdat je eraan komt. Onderweg riep iedereen al: “ kom op Dionne, je kunt het”, je naam staat op je bordje aan je stuur. Pas op dit moment raak ik er echt van overtuigd. In de verte zie ik twee roze dames. Betty en Bea, een prachtig stel dat iedereen vol enthousiasme over de finish sleept. De emoties komen eruit. Ik heb het gehaald!

Ik word in de armen gesloten van de kinderen en wat ben ik gelukkig dat wij niet direct te maken hebben met deze nare ziekte. Iedereen van ons team geeft wat hij of zij kan.

Niek gaat 4 keer, Liesbeth 2 keer, Mark 4 keer, Fredrieke 1 keer en Ivar 6 keer. Ik voel mij verbonden met ons team, we mogen trots zijn.Ik had omgerekend dat ik ruim 500 euro per bocht heb verdiend. Onderweg heeft mij dat wel geholpen om door te zetten. Iedereen is trots dat ik er ben. Ik besluit om niet meer naar beneden te rijden. Het gaat erg hard en ik loop het risico dat ik niet meer boven kom. De sfeer boven is één groot feest. De eerste sms-jes rollen binnen, we worden gezien op tv. Nederland maakt kennis met een evenement waar wij midden in zitten.
Het is emotioneel, positief, indrukwekkend, energiegevend en bijzonder. Niemand fietst voor zichzelf. Iedereen gaat voor het doel. In mijn hoofd zit de man van een collega die op dit moment wordt behandeld. En op mijn bagagedrager zitten ongeveer 200 kinderen die ik heb gekend in de periode dat ik op de afdeling kinderoncologie heb gewerkt. Ze zijn er niet meer, maar in gedachten vandaag heel dichtbij net als alle anderen die gemist worden.

Als ’s avonds om 20 uur blijkt dat wij met elkaar 20 miljoen hebben ingezameld is het helemaal compleet. Als Mathijs Douweteam hebben we daar bijna 50.000 aan bijgedragen.

De dagen na het evenement verlopen nog in een roes. Onze thuiskomst werd extra feestelijk omdat de buren de hele straat hadden versierd. Langzaam groeit het besef dat trots op zijn plek is en dat het inderdaad een stoere actie is. Het duurt ongeveer een week voordat we een beetje geland zijn in het normale leven.

Ik wil iedereen die hieraan heeft bijgedragen hartelijk bedanken. Dankzij jullie steun is het gelukt om die top te bereiken.

Kanjer

Je hebt kanjers en kanjers. Maar bij Alpe d'HuZes mag je je pas een écht een kanjer noemen als je ... zes keer de Alp bent opgefietst. Op één dag welteverstaan. Er is maar één teamlid binnen het Mathijs Douwe Team die dat is gelukt: Ivar. Hij fietste 9 juni zes keer omhoog. En komt daarmee in het Officiële Kanjer Register van Alpe d'HuZes!

Hieronder zijn verslag van deze mooie dag.


03.00 uur
Eindelijk gaat de wekker. Kennelijk heb ik nog een soort van ‘slaapsluimertoestand’ bereikt, want de wekker wekt me echt. Maar ondanks dat kun je niet zeggen dat ik mijn nachtrust heb gekregen. Vier uur eerder ging ik naar bed. Eerder heeft geen zin, slaap ik toch niet. Ik kon de slaap echter überhaupt niet vatten. Nu de start van weer een nieuwe sportieve uitdaging zo dicht bij komt, speelt de bijbehorende spanning me toch parten. Maar het geeft niet. De voorbije nachten sliep ik prima en die laatste nacht maakt niet meer uit. Ik ben blij dat ik nu eindelijk in beweging kan komen. Het is tijd om een schuld van ruim acht duizend euro in te lossen.

03.45 uur
Hoewel het op de camping in Rochetaillée al rumoerig is, blijft het stil en donker in onze en de naastgelegen stacaravans. Kennelijk ben ik de enige van het Mathijs Douwe Team die echt om halfvijf wil starten. Na een ontbijt van brood, noedels, energierepen, thee, melk en vruchtensap, dat ik op dit tijdstip en na al het ‘stapelen’ van de voorgaande dagen, met gepaste tegenzin heb weggewerkt, stap ik in het donker op de fiets. Het is fris, maar droog, wat een zegen. Het minuscule ledlampje dat ik op mijn stuur heb bevestigd werpt een klein eivormig vlekje op de straat voor mij. Ik kijk nog eens naar hetzelfde rode lampje op de zadelpen van mijn fiets; is dat te zien voor achteropkomend verkeer? Ik moet ongeveer tien kilometer fietsen naar de start over de D1091 en terwijl ik dat doe en vooral ingehaald wordt door Nederlandse auto’s met racefietsen op het dak of op de trekhaak, denk ik aan het verhaal dat Niek me vertelde. Dat vorig jaar iemand al voor de start in het ziekenhuis lag, omdat ‘ie in het donker op diezelfde D1091 door een auto van achteren was geschept. Rechts houden dus, maar niet teveel, want daar ligt gruis en grind en dat leidt weer tot lekke banden….

04.30 uur
Vier, drie, twee, één….!!! Onder het startschot en het gesis van twee afgeschoten vuurpijlen zet een stoet van duizenden fietsers zich in beweging. Het half uurtje wachten waartegen ik een beetje op had gezien – ik wilde graag vooraan staan – bleek mee te vallen. Eigenlijk was het erg gezellig geweest. Vreemd tafereel; een Frans dorpsplein om vier uur ’s nachts, stampvol fietsers, omringd door helverlichte cafés en restaurants die allemaal open zijn en waar het ook gezellig druk is. Een oude dame die in haar peignoir op haar balkonnetje het tafereel gadesloeg werd luidkeels toegezongen door de deelnemers. Maar we fietsen – eindelijk – we fietsen. De eerste kilometers voeren ons door Le Bourg d’Oisans tot aan de voet van de beruchte Alp. Langs de weg staan al (of nog?) enorm veel mensen. Veel fietsers passeren ons in tegengestelde richting, nog op weg naar de start.

04.45 uur
De wereld ziet er ineens heel anders uit. Zodra het klimmen begon, verstomde het geroezemoes onder mijn ‘collegae’ en verdween het publiek langs de weg. In een gestaag tempo trappen we naar boven. Het is een surrealistisch beeld. Fietsers met allerhande lampjes rijden voor en achter me. Af en toe passeren we een hardloper. In de bochten staan honderden kaarsen te branden. De nacht is helder en rechts van mij kijk ik de diepte in en zie Le Bourg d’Oisans liggen als een oase van licht in een duister dal. De benen voelen goed!

06.00 uur
Het schemert inmiddels. Zojuist met een high five met Betty de finish gepasseerd. Ze riep “En Ivar is boven!!” en zo is het. Deze corpulente vrolijke Brabantse dame zou met haar sidekick Bea de komende 14 uur zo’n beetje non-stop alle deelnemers welkom heten, aanmoedigen, het publiek vermaken, zingen, dansen, etc. Ongelooflijk. Je vraagt je af wie nu eigenlijk meer uithoudingsvermogen heeft. Gisteren stond ze ook al van twaalf tot vier uur de deelnemers van Alpe d’HuZus binnen te praten. Alpe d’HuZus is een soort generale repetitie en een – wederom – commerciële slimmigheid van de organisatie. Een dag voor Alpe d’HuZes krijgen mensen die eigenlijk de deelnemers van donderdag begeleiden, de kans om zelf één keer naar boven te fietsen. Uiteraard moet er vooraf geld ingezameld worden. Uiteindelijk bleken er 261 Alpe d’HuZussers te zijn (waarvan twee uit de begeleiding van het Mathijs Douwe Team) die gezamenlijk anderhalve ton inzamelden. Weer een gouden greep dus.

08.30 uur
Ik heb net de tweede afdaling voltooid. Inderdaad – en gelukkig – staan Lydia en Annet bij de rotonde, zo’n vijfhonderd meter voor de voet van de beklimming. Dit is het keerpunt, waar iedere klim weer begint. Het geheim achter ‘zes keer’ zit ‘em – naast voldoende trainen – vooral in ‘de brandstoftank vol houden’. Lydia en ik zoeken een door de organisatie opgetrokken tent op. Hier is het warmer. In de afdaling heb ik het zo ontzettend koud gekregen, dat ik een half uur lang onbeheerst zit te rillen terwijl ik plichtmatig mijn nieuwe portie noedels, energierepen en boterhammen weg kauw. Om mij heen zitten nog ernstiger gevallen. In
een belendende tent, die eigenlijk is ingericht voor massages, ziet het goud van de ‘thermodekentjes’. In diverse auto’s die her en der om dit keerpunt staan geparkeerd, zitten fietsers warm te worden. Bij mij valt het dus mee. Na een half uur geloof ik het wel. Ik heb het nog steeds koud. Er is maar één manier om weer warm te worden en dat is trappen. Klim nummer drie begint dus al om negen uur. De werkdag is net begonnen, maar het voelt alsof ik er al één op heb zitten.

10.00 uur
Het is nu echt druk geworden op de route. Niet alleen is het publiek inmiddels maximaal aanwezig. Ook alle deelnemers zijn nu wel zo’n beetje op weg. Niet iedereen is vroeg gestart, want niet iedereen gaat voor de zes keer. Waarom dus zo vroeg starten? Een lang lint van fietsers, een enkele loper en een enkele ‘wheeler’, strekt zich voor mij uit. Regelmatig krijgen we signalen van motorrijders die alle voertuigen die hier nog mogen rijden begeleiden, zowel naar boven als naar beneden. Je gelooft het niet, maar al het Franse verkeer, ook vrachtwagens en bussen, mag hier nog rijden. De Fransen laten zich niet zomaar door zo’n Hollands legioen van hun eigen berg af jagen. Nederlandse kentekens worden geweerd, met uitzondering van die van de organisatie. In één van de bochten staat uren lang een bus op de weg, die we – vooral in de afdaling - met veel omhaal kunnen omzeilen. Eerder op de dag hoorde ik het verhaal. Dit was een bus die deelnemers die in Alpe d’Huez verbleven, voor de start naar beneden zou brengen. De bus kreeg pech, de deelnemers moesten verder liften. Uren later stond ‘ie er dus nog.

13.00 uur
Mijn vierde high five met Betty is een feit. Ik voel mij nog steeds goed, dus ik begin langzaam maar zeker te geloven in datgene wat ik maanden lang heb verkondigd: “ja, nu ik mee doe ga ik voor de zes keer; het heet niet voor niets Alpe d’HuZes”. Vertrouwen had ik wel, er waren mij in de afgelopen jaren immers al honderden deelnemers voorgegaan, dus waarom zou ik dat niet kunnen? Maar zekerheid had ik niet en een bepaalde mate van bluf kon mij niet ontzegd worden in de voorafgaande maanden. Het circus bij de finish is enorm. Lydia en Annet hebben zich na een reis van tweeënhalf uur ‘gesetteld’ op onze – sinds gisteren - vertrouwde plek naast het podium van de NOS. Terwijl Jitske van den Elsen haar eerste TV-nieuwsflits live presenteert, zit ik op twee meter afstand weer aan de boterhammen en energierepen. Iets eerder is teamlid Dionne gefinisht. Dionne onderscheidde zich de afgelopen maanden door haar tomeloze inzet en creativiteit bij het inzamelen (als ik dit schrijf is ‘haar stand’ bijna twaalfduizend euro). Ze fiets dit jaar voor het eerst ‘sportief’ (heeft zelfs speciaal voor dit

evenement een fiets aangeschaft) en heeft hoogtevrees. Eerder deze week beklom ze een paar keer de Col d’Ornon. Minder lang en minder stijl dan de berg van vandaag, maar een gruwel voor Dionne, zowel omhoog als naar beneden. Op woensdag zat ik haar in de auto, terwijl we naar Alpe d’Huez reden, voortdurend moed in te praten. Iedere bocht scheen zich voor haar te vervolgen in een nog steiler stuk. Vanochtend om half negen begon ze aan haar opgave. Één keer de berg bedwingen. Ruim vier uur later was het volbracht. Haar belofte naar alle sponsors was geen loze belofte geweest. Zoals bij zoveel mensen kwamen de tranen na de finish. Niet alleen vanwege de inspanning. Dionne heeft ook veel – soms terminaal – zieke kinderen met kanker gekend. Op dit tijdstip is toevalligerwijs het team bijna compleet. Ook Niek en Mark zijn aanwezig, beide na drie beklimmingen. Alleen Liesbeth en Fredrieke zijn bezig aan de unieke klim van de tienjarige Fredrieke, die door een team van de NOS wordt gevolgd. De dag eist inmiddels zijn tol. Mark heeft een nummertje getrokken voor een massage. Niek heeft stiekem al het besluit genomen dat het er vandaag geen vijf gaan worden, maar ‘gewoon’ vier, net als vorig jaar. Wat je gewoon noemt, als je net drie jaar ‘genezen’ bent van darmkanker, met alle bijbehorende ellende, zoals een operatie en chemokuren, van dien… Kortom: iedereen presteert op zijn of haar niveau. En dat is waar het hier om gaat, dat wordt steeds duidelijker. Saamhorigheid, solidariteit, emotie, strijden en lijden voor een ander. Het sterkt mij in mijn voornemen mijn sponsoring te maximaliseren. Het wordt tijd om weer te vertrekken. Lydia begint langzaam maar zeker vertrouwen te krijgen in mijn afdalingskwaliteiten. Angst begint plaats te maken voor vertrouwen en trots. Ondertussen passeert een man met één been per fiets de finish. Zijn prothese aan de andere kant zit vastgegespt aan een trapper die niet meedraait.

15.15 uur
Een behulpzame Nederlandse dame drukt af en vereeuwigt mijn ouders en mij voor het bordje van Huez. Henk en Loes hebben hun reis vanuit Portugal terug naar huis speciaal aangepast aan dit evenement. Van behang- of cadeaupapier hebben ze een geïmproviseerd spandoek gemaakt. Ik denk terug aan de dagen in mijn jeugd. Mijn broers en ik spraken over ‘lekker afzien’ op de fiets en mijn ouders waren niet te beroerd om met ons naar Limburg en Luxemburg te rijden om ons de kans te geven onze stoere praat om te zetten in daden. Nog maar zeven jaar geleden wonnen we collectief de belegen weddenschap met mijn vader. Ja, wij konden dus alle drie wél de Alpe d’Huez opfietsen! We stuurden hem drie sms-jes. De mijne: “Ivar 1 uur 13 minuten; rekeningnummer 5671286”. Groot was hun zorg bij mijn aankondiging van zes keer; dat kon toch niet gezond zijn. Groot was ook hun opluchting bij onze eerste ontmoeting, eerder die dag, tijdens mijn vierde beklimming. Hun zoon zag er nog goed uit. Toch voel ik me eigenlijk niet zo jofel meer. Ondanks al het ‘gevreet’ merk ik dat het tankje leeg begint te raken. ‘Hongerklop’? ‘Nu’ al? En ik moet er straks nog één. Ik kijk om me heen. Bij iedereen ligt het tempo lager. Runners wandelen. Wheelers staan bijna stil. In bocht drie staat een man roerloos over zijn stuur geleund, zijn hoofd tussen zijn handen. In iedere bocht zitten deelnemers op het muurtje uit te rusten. Ik passeer een dame op een tandem, de plek achter haar is leeg. Het publiek schreeuwt ons nog steeds verder. Iedereen roept mijn naam. Klein detail, je naam op zo’n stuurbordje afdrukken, maar groot plezier. Alpe d’Huez tekent zich alweer af. Nog even en Betty krijgt mijn vijfde high five….

18.58 uur
Het is volbracht! Ik steek zes vingers de lucht in: ‘I did it’! Aan weerszijden van de Avenue de Brandes staat het publiek rijen dik ons – mij! – toe te juichen. Anderhalf uur eerder, rond 17.30 uur, was ik weer gestart. Vol twijfel. Maar ik had nog bijna drie uur de tijd. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik het tenminste niet zou proberen. Een dik half uur later was ik alweer bij bocht tien, de bocht van Mathijs. Ik stop, wijs naar de foto van Mathijs, naar de poster (Diederick bedankt!) en bedank de mensen aan de kant die de hele dag op deze plek hebben gestaan. Het gaat weer goed. Ik stuur Lydia een sms. “Ik ga het halen!”. Meteen antwoord: “Yes, ik wist het!”. Ik vervolg mijn weg en ben verbaasd over hoe makkelijk het weer gaat. De ene na de andere fietser haal ik in. Alle trainingsarbeid begint zich kennelijk terug te betalen. Nog één keer langs die dames in het oranje. Nog één keer langs die groep gezellige en enthousiaste zatlappen bij een kroeg onder in het dorp. Nog één keer door het tunneltje. Even later dan eindelijk de Avenue de Brandes…

19.30 uur
Leeg… Ik zit op een bankje. Ons gehele team, behalve ik, volgt nauwgezet de live uitzending van de NOS, waarin Fredrieke en Niek hun verhaal doen. Ik kijk wel, maar zie het niet echt. Na de euforie van de finish, overvalt mij een gevoel van fysieke en mentale leegheid. Het hele spectrum van emoties hebben we de afgelopen dagen – en zeker vandaag – meegemaakt. De lichamelijke uitputting werkt als een versterker voor deze gevoelens. Regelmatig staat het huilen mij vreemd genoeg nader dan het lachen. Na een uurtje is het over. Het is koud en we gaan het Palais des Sports binnen om onder het genot van een warme kop thee te wachten op de auto die ons terug gaat brengen naar de camping. Ik prijs mezelf gelukkig dit te hebben kunnen meemaken. Een kwartier later maakt de organisatie het voorlopige resultaat bekend: ruim twintig miljoen euro! Het aandeel van het Mathijs Douwe Team hierin is vijftigduizend euro. Aan iedereen die heeft bijgedragen: bedankt!

We zijn over de 50.000 euro...

Eind 2010 hebben we als Mathijs Douwe Team 2011 ingezet op het binnenhalen van een bedrag van 33.000 euro voor Alpe d'HuZes. In het voorjaar stond de teller al op 43.000 euro, net zoveel geld als het Mathijs Douwe Team 2010 binnenhaalde vorig jaar. En dit weekend gingen we over de 50.000 eurogrens dankzij de opbrengst van een sponsorfietstocht van de dochter van teamlid Mark.

Bijna een ton (!) hebben de teams met de naam van onze zoon binnengehaald voor onderzoek tegen kanker.

En dan te bedenken dat het Mathijs Douwe Team 2011 weliswaar zeven fietsers telde, maar dat het feitelijk maar vier gezinnen waren die hier voor 'in de weer' zijn geweest. Met als resultaat zo'n geweldig groot bedrag. Ongelooflijk, alle donateurs die hier aan bij hebben gedragen héél erg bedankt.

Ook is afgelopen weekend al het zesde (!) huisje op de camping gehuurd voor onderkomen voor leden van het Mathijs Douwe Team(s!) die mee willen doen aan Alpe d'HuZes 2012. Nou wil ik de lat niet nu al té hoog leggen, maar volgend jaar naar de 200.000 euro moet toch zeker kunnen?

Terugblik Lies

Lieve Mathijs,

Mama is nog steeds een beetje aan het bijkomen van de Alpe d’HuZes week in Frankrijk. Toen iedereen vanaf de camping in Frankrijk na 9 juni zo langzamerhand weer terug ging naar Nederland en wij als één van de laatsten over bleven, zei Fredrieke: “het voelt eenzaam mam”. En zo voelde het ook. Je was daar onderaan de berg een soort grote familie.

En wat hebben we een mooie week gehad met elkaar als gezin, maar zeker ook als team. En samen met al die mensen die daar in Frankrijk waren voor één doel: strijden tegen die vreselijke rotziekte.

Mathijs, je bent ook dit jaar weer veel bewonderd. We hadden onze caravanplek rondom versierd met posters (waar jij op staat) en ook allerlei vlaggetjes die de klas van Fredrieke had gemaakt. Er bleven heel wat campinggasten even staan kijken bij jouw foto op de posters. Je verdient het. Ook hadden we als team regelmatig het shirt aan met jouw foto er op. Dat trok ook zeker bekijks. En dan was je natuurlijk weer prominent op de rots aanwezig in bocht 10. Je bent nog wel een keer van de rots afgevallen, maar er ook weer heelhuids opgezet. Zoals je in het echt was en wel tegen een stootje kon, kon de foto met jou er op gelukkig ook tegen een stootje.

De eerste rit die ik op 9 juni naar boven fietste wilde ik graag helemaal alleen fietsen met jou volop in mijn gedachten. Jij “stond” mij op te wachten in bocht 10. Daar was ik al na zo’n drie kwartier. Een emotioneel moment voor mij om daar aan te komen. Ik heb even rustig in bocht 10 gezeten, het kaarsje aangestoken in de lantaarn naast jouw foto, ballonnen opgeblazen en een broodje gegeten. Toen verder. Tjonge wat een rotberg. De uitspraak van jou, die je tijdens jouw zieke jaren had, “mam, je moet over bergen heen kijken” vond ik vandaag een moeilijke om in praktijk te brengen. Je had vast en zeker gelachen als je zag hoe jouw moeder zwoegde om boven te komen. Maar het lukte! Ik heb er (met de pauze) twee uur en een kwartier over gedaan. En toen de finish: met mijn hand op jou en op mijn hart over de finish. Wat een bijzonder en emotioneel moment.

De tweede rit naar boven was samen met Fredrieke. Fredrieke doet op zulke momenten altijd speciaal het kettinkje om met twee hangertjes. De één is een hartje met een foto van jou er op en de ander is een hangertje met jouw duimafdruk er op. Wat viel mij de start van die tweede rit tegen! Ik kon de vaart er niet in krijgen Ik dacht: wat heb ik Fredrieke beloofd, samen met haar naar bocht 10 fietsen! Fredrieke en papa (die fietste ook nog een stukje met ons mee) fietsten vrolijk de berg op. Ik kon ze echt niet bijhouden. Na een paar bochten hebben ze op mij gewacht en is papa verder gefietst. Papa is door de Alpe d’HuZes zowaar een sportman geworden, kun je het je voorstellen? Goed hè?

Fredrieke en ik kwamen na anderhalf uur aan bij bocht 10, dat was jouw zusjes doel. Ook nu weer even gepauzeerd bij jouw foto. Maar Fredrieke gaf aan toch ook wel graag naar de finish verder te willen. Dus al fietsend en lopend met de fiets boven gekomen. Vooral in de bochten en plaatsjes stonden veel mensen langs de kant. En op allerlei plekken was wel iets te zien of te lezen. Bijv. een spandoek met daarop de tekst: “willen is kunnen” en dat bleef Fredrieke maar roepen. Met die wilskracht zijn we na vier uur over de finish gekomen! Hand in hand gericht naar boven, naar jou. Knap hè. Je zou trots op jouw zusje zijn geweest.



Je voelt daar in Frankrijk zo dichtbij. Het nieuwe lied van Maarten Peters en Margriet Eshuis is daarom ook zo goed gekozen, de titel is “dichterbij de hemel kom ik niet.” Tijdens zo’n fietstocht de Alpe ‘d Huez op voel je allerlei gevoelens door elkaar heen. De ene keer voel je je vrolijk en heb je plezier en lukt het fietsen goed en een ander moment kun je zo in huilen uitbarsten vanwege emotie. Of gewoon omdat je er even helemaal doorheen zit en het fietsen echt niet meer wil. Op dat soort momenten dacht ik vaak terug aan jouw strijd. En aan de voetbalwedstrijden bij de Buitenboys: vaak zo moe van de chemokuren, maar dat voetballen zou en moest doorgaan. Je gaf alles, koste wat het koste. De rest van het weekend had je dan vaak geen energie meer over voor andere dingen. Of neem één van de laatste wedstrijden die je gekeept hebt: ik droeg jou vanuit de auto op mijn rug naar het doel, zodat je al jouw energie kon geven aan de wedstrijd keepen. Voor jou gold ook maar één slogan: ‘opgeven was echt geen optie’! Met die gedachte pepte ik mij, als het fietsen zwaar ging, dan weer op. ‘Hoezo niet meer kunnen fietsen: gewoon blijven trappen mama Lies!’

Die wisseling van emotie is voor iedereen die aan Alpe d’HuZes meedoet herkenbaar. Het mag en kan daar ook allemaal. Met de wildvreemdste mensen heb je mooie gesprekken en kun je lachen en huilen.

En wat hebben er veel mensen vanuit Nederland meegeleefd! Wat een warmte, wat een medeleven. Veel sms-jes op de dag zelf of mailtjes. De week na terugkomst hadden we de prachtigste boeketten in de woonkamer staan. Foto’s en berichtjes ontvangen van mensen die we niet eens persoonlijk kennen. Heel bijzonder allemaal. “Mam, het voelt eenzaam” zei Fredrieke toen er steeds meer mensen vertrokken naar Nederland en wij nog een paar dagen in Frankrijk bleven. Ja, we hebben echt even tijd nodig gehad om te landen, maar …. we zijn er weer!

Jouw foto staat nu niet meer op de rots, maar gewoon weer op jouw tafeltje in de huiskamer.