Morgen is het nog maar 3 weken en dan doen wij weer mee met Alpe d'HuZes. Was er vorige jaren in de aanloop naar de koersweek sprake van 'een gezonde spanning' , nu overheersen bij mij toch de 'gemengde gevoelens'. Al het gedoe rond Alpe d'HuZes de laatste negen maanden houden mij bezig. Ik vind het dom wat Coen, Peter e.a. hebben gedaan. Zij hebben schade aangericht aan Alpe d'HuZes. En anderzijds - gemengde gevoelens - weet ik zeker dat ik Coen en Peter die juni-dagen op de Berg zal missen. Zij hebben als initiatiefnemers van Alpe d'HuZes iets unieks neergezet. Natuurlijk een uniek evenement. Maar ook: wie in Nederland is in staat om in 6 jaar tijd een bedrag van 100 miljoen op te halen voor kankerbestrijding? Dat kunnen alleen mensen die van zichzelf uniek zijn. Zoals Peter en Coen. Ik blijf hopen dat er 'wijzen' opstaan die de relatie tussen Peter, Coen en het huidige Alpe d'HuZes-bestuur kunnen herstellen.
De laatste twee weken ervaar ik ook weer zelf hóe belangrijk het is dat kanker wordt omgebogen van een dodelijke naar een chronische ziekte, het doel dat Coen, Peter en alle deelnemers aan Alpe d'HuZes voor ogen hebben. Vorige week maandag moest ik 'voor controle' langs de huisarts. Dan worden de bloedwaarden gemeten. Twee dagen later krijg ik telefonisch de uitslag. Het enige wat de assistente van de huisarts mij meedeelt: "Uw waarden zijn fors verhoogd, de dokter wil graag dat u contact opneemt met de oncoloog in het ziekenhuis". Moet ik uitleggen hoeveel stress zo'n boodschap aan een kankerpatiënt (je wordt nóóit een ex-kankerpatiënt!) geeft? Gelukkig kon ik al vrijdag bij 'mijn' oncoloog terecht. Die blijkt dan niet over mijn bloeduitslagen te beschikken. Als ik hem de uitslagen op papier overhandig (maar zelf meegenomen, ik ken ons zorgsysteem inmiddels) ziet hij geen enkele reden tot ongerustheid: "gezien jouw voorgeschiedenis zijn dit voor mij geen waarden die tot zorg leiden".
...
Er kan door artsen en specialisten - en ook dáár wordt Alpe d'HuZesgeld aan besteed (zie de bestedingspagina van Alpe d'HuZes) - zo veel beter met patiënten worden omgegaan en gecommuniceerd.
In diezelfde week, op dinsdagavond, zat ik bij Theo aan het ziekenhuisbed. Theo is mijn vroegere (politieke) baas en heeft uitgezaaide kanker. De dokters kunnen niets meer doen. Hoe vaak ik Theo nog kan spreken weet hij en ik niet. We nemen aan zijn bed alles door wat we samen hebben beleefd. De mindere dingen, maar ook de leuke dingen. Zoals die keer dat we voor Theo's 50-ste verjaardag een verrassing hadden geregeld. Theo werd naar het midden van het drukke Amsterdamse Leidseplein gelokt. Vervolgens verscheen onze felicitatie immens groot op een digitaal reclamebord midden op het plein. En bleef daar ook de hele dag 'knipperen' :-) We spraken ook over onze door Theo opgerichte 'politieke eetclub'. "Bij de PvdA hebben ze ook van die eetclubs Niek, dus dat moeten wij ook hebben!" Tijdens het eten werd door ons meer tijd besteed aan lachen dan aan politiek slimme strategische moves bedenken. Dat doen de socialisten vast beter. En natuurlijk spraken we aan het bed ook over Theo's belabberde 'toekomst'.
Er zijn te veel Theo's. En er zijn heel veel mensen die dagelijks moeten leven met de gevolgen en spanningen veroorzaakt door kanker. Om dat te stoppen fiets ik donderdag 5 juni die Berg op. En boven op die Berg - zo heb ik met hem afgesproken - bel ik Theo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten