Amateur

Ja, over een vlak weggetje fietsen lukt mij inmiddels aardig. Wie in de linkerkolom van deze website kijkt ziet het aantal kilometers dat ik afleg gestaag oplopen. Dat ik deze winter zoveel mogelijk heb doorgefietst is merkbaar. Gaat allemaal lekker vlot. Vorige week op een ochtend twee hele snelle jongens ingehaald. Nou ja, laat ik het zo zeggen, ze zagen er snel uit. Gespierd, stoer fietsje, strak in het renpak en van die kekke gele brilletjes op het hoofd. Geeft dan een goed gevoel als je ze eenmaal voorbij bent.

Natuurlijk gebeurt het zo af en toe ook wel eens een keer dat ík word ingehaald. Meestal heeft dat een reden: slecht geslapen, de bandjes niet hard genoeg opgepompt, te veel getraind of de ketting niet gesmeerd. Zo ook afgelopen maandag. Bij een stoplicht komt van rechts een collega-wielrenner. Ik ben 'm net voor, maar na een minuutje passeert hij mij, handjes losjes op het stuur. Ho ho, dat gaat zo maar niet! Ik er achter aan. Na ongeveer een kilometer ben ik volledig achter de adem en moet 'm laten gaan. Hij gaat - nog steeds met die handjes losjes op het stuur - langzaam uit mijn zicht. Maar dan zie ik het. Logisch dat 'ie sneller gaat, hij heeft veel langere benen dan ik!

De meeste tochtjes die ik momenteel fiets heb ik al eerder op dit weblog beschreven. Rondje over de Dijk, naar Amsterdam etc. Is niet echt boeiend meer voor de vaste lezer van dit weblog om daar weer een stukje over te lezen.

Maar soms gaat het mis. Vorige week TWEE lekke banden. En jawel, twee maal de achterband. De lastigste band om te repareren, zeker als je ambtenaar bent en een hekel aan vieze handjes hebt! Vorig najaar, bij mijn eerste lekke band, had ik nog het boeiende boek “Uw racefiets in topconditie” in huis om mij te redden. Maar dat is terug naar de bibliotheek. Dus dinsdagavond was ik overgeleverd aan mijn eigen inzicht. En met wat hulp van Lies... lag de achterband er na een half uur prutsen weer op. Deze keer de binnenband niet geplakt, maar er gelijk een nieuw binnenbandje op gelegd. Schijnen alle profi's te doen had ik van coach Jan – fietst dit jaar ook de Alp op – begrepen. Racefiets weer terug op zijn wieltjes en in het donker even een rondje door de wijk. Hobbel, hobbel, hobbel voel ik op de achterband. ???????? Een nadere beschouwing van de band leert dat ter hoogte van het ventiel de band iets omhoog komt. Huh? Woensdagavond de coach gebeld. Volgens Jan is dit een vaker voorkomend probleem, het ventieltje blijft bij het erop leggen van de band dan wat in het metalen wiel haken. Meteen een nieuwe poging gedaan en probleem opgelost. En zo rij ik vrijdagochtend weer vrolijk richting Amsterdam. 's Avonds terug, net ter hoogte van het Amsterdam Rijnkanaal... opnieuw een lekke achterband. Het schemert al een beetje, motregent en een NS-station is ver weg. Mopperend de fiets weer op z'n kop, maar nu in het natte gras. Nieuw binnenbandje er in. Ventielverloopdopje er op. En voor het eerst pompen met zo'n klein (duur!) fietspompje dat ik eerder bij de fietsenmaker had gekocht maar nog nooit nodig heb gehad. DRAMA!!! Het lukt voor geen meter. Na vijf minuten breekt het ventieltje zelfs af. (Beschaafd) vloekend en tierend 40 minuten teruggelopen naar NS-station Muiderpoort en daar naar huis met de trein.

De volgende dag meteen naar de fietsenmaker. Hem uitgelegd wat mij is overkomen en gevraagd of HIJ wel eens met zo'n pompje een fietsband heeft opgepompt. De fietsenmaker kijkt wat vreemd. “Ik heb nog nooit klachten gehad over dit pompje, verkoop 'm al jaren.” Hij loopt naar een fiets en plaatst het pompje ZONDER ventielverloopdopje op de band. En pompt zonder al te veel moeite verder. Blijkt het pompje dus helemaal geen verloopdopje nodig te hebben... Zo'n pompje kan je direct op het ventiel van een racefietsband plaatsen. De man vriendelijk aangekeken, nieuw binnenbandje gekocht, hartelijk bedankt en stilletjes de winkel uitgelopen.