Het artikel wat hieronder staat komt uit het laatste nummer van Kracht, een blad van KWF-kankerbestrijding. Het artikel lag vanochtend met deze pagina in het zicht op de trap. Fredrieke haar eerste reactie was: "hé, is dat Mathijs?" En inderdaad, deze Joey lijkt wel een beetje op Mathijs. Mathijs in het AMC-ziekenhuisbed in Ajax-pyama met Ajax-kussen. En de eerlijkheid gebied te zeggen: Mathijs zat als het even kon liever naast zijn bed en dan lag zijn moeder in zijn bed (even wat rusten...).
Wat Janneke Klink hieronder schrijft is zo herkenbaar. Ook wij hebben vanaf het begin geprobeerd alles “gewoon” door te laten gaan: op vakantie, naar verjaardagen, volleding blijven werken, actief blijven in vrijwilligerswerk etc. Van de week las ik weer eens wat aantekeningen in een schriftje terug dat ik in jouw ziekteperiode en na je overlijden bijhield: “mama was voordat je ziek werd zo gelukkig: een mooi gezin met een lieve man en twee prachtige kinderen; een wolk met een gouden randje! Nu jij er niet meer bent heeft die wolk een grijs randje.” Zaterdagavond hebben we gebarbecued met zijn drieen. Mathijs vond dit soort extraatjes altijd zo gezellig. Ook op zulke momenten ervaar je dat altijd aanwezige grijze randje.
Janneke Klink (47), moeder van Joey: “Als je kind dood gaat, gaat er een stukje van jezelf dood. Pijn in je hart blijkt niet alleen spreekwoordelijke, maar echte, lichamelijke pijn te zijn. Bij ‘het leven gaat door’, kun je je niets voorstellen. Toch is het zo: het leven wordt weer als ‘voor die tijd’. Heel gewoon en toch ook weer niet. Want bij alles is er een ‘maar’. Die ‘maar’ staat voor dat ontbrekende stuk. We zijn heerlijk uit eten geweest. 'Maar' hij was er niet bij. We hebben een fijne vakantie gehad. 'Maar' hij was er niet bij.
Vier jaar na het overlijden van Joey ben ik aantekeningen gaan maken.
Ik was bang dat ik stukjes zou vergeten. Tijdens het schrijven kwam ik erachter
dat dat nooit zou gebeuren. Toch ben ik blij dat we een boek hebben gemaakt over
alles wat er is gebeurd. Daarmee kwam de ommekeer. Ik had een fantastische
werkplek op de afdeling oncologie, maar ik kon het werk niet meer aan. We zijn
ons eigen restaurant begonnen: Kobalt, de lievelingskleur van Joey. Onze andere
kinderen doen het allemaal goed. Het leven gaat door. Maar toch altijd met een ‘maar’.”
(Joy Wieringa kreeg in 2001 een spiertumor. Hij overleed in 2003, na chemo, bestralingen en amputatie. Hij was 12 jaar)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten