Zondag besloten Niek en ik te gaan fietsen. ik mocht kiezen wat de bestemming zou zijn. Het werd bocht 10 van de Alp. Wel een beetje zenuwachtig begon ik aan de tocht. Vanaf de camping fiets je eerst zo'n 8 km naar de voet van de berg. Dat ging nog prima, maar hoe zou het gaan op die steile hellingen? Helemaal niet getraind hiervoor... Toch ging het fietsen tot aan bocht 10 eigenlijk heel voorspoedig. In bocht 10 aangekomen, de bocht van onze kanjer, hebben we een poster en een rode en witte ballon opgehangen. Ook even een broodje gegeten. Tja en eigenlijk hadden we ons doel bereikt. Maar ja, Theo. Voor hem zou Niek donderdag de berg op fietsen. Dat zou te laat zijn nu hij maandag zou overlijden. Dus besloten we door te fietsen. Het was gezellig druk op de berg. Wat een prachtige uitzichten heb je toch op zo'n berg en wat een mooie natuur. Niet altijd had ik hier oog voor, want tjonge wat was het soms afzien. Maar op zulke momenten dacht ik o.a. aan Mathijs. Wat heeft hij moeten afzien. Gewoon rennen kostte hem al zoveel moeite. De spieren waren door de chemo vincristine helemaal aangetast. Maar toch ging hij er altijd voor: meedoen met gym op school, meedoen met de voetbalwedstrijden. Als ik daaraan dacht en het fietsen ging moeilijk zei ik tegen mezelf: wat niet meer kunnen, doorzetten, niet opgeven, dat deed Mathijs ook niet. En zo is het toch gelukt om boven te komen. En nog een leuke bijkomstigheid is: nu kan ik met recht een nieuw t shirt dragen waarop staat: 'I have done it!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten