Op vrijdag 8 oktober fietste ik naar mijn werk. De route langs de dijk is enigszins vrouwvriendelijk (een andere route leidt je door een prachtig natuurgebied, maar is wat bebost en erg stil en hier rijdt het nodige verkeer) en tegelijk ook nog eens mooi. Aan de ene kant heb je uitzicht op het IJsselmeer en kan je ver van je weg kijken en aan de andere kant zie je het natuurgebied Oostvaardersplassen. Je hoort allemaal vogelgeluiden. Ook kom ik altijd langs de plek, waar ik met Mathijs nog geschaatst heb in december 2007. Hij was al erg ziek toen, maar toch wilde hij graag even met mij schaatsen. Dik ingepakt natuurlijk, want het eten ging toen al niet goed, dus veel had hij niet om bij te zetten. De slee mee voor als hij moe zou worden. Wat hebben we het toen nog even fijn gehad. Hij op de ijzertjes en ik op mijn noren. Een moment om nooit te vergeten. Zulke dingen gaan allemaal door je heen als je aan het fietsen bent. Soms gepaard met een traan, omdat je hem zo verschrikkelijk mist en met mijn sportieve mannetje nog graag zoveel meer had willen beleven.
Vrijdag bijna aangekomen in Lelystad Haven moest ik remmen, want er kwam een auto aan die voorrang had. Grote snelheid had ik niet (ik had tegenwind). Maar op de één of andere manier ging er toch iets mis met het remmen. De fietst stond ineens stil en ik maakte een prachtige zweefduik over het stuur. Ineens lag ik op mijn buik op het fietspad. Op enkele schrammetjes na op mijn handen en een paar op het stuur ben ik er goed vanaf gekomen. Zelfs mijn net nieuwe fietsbroek van één dag oud was nog helemaal heel. Misschien heeft mijn turnverleden hier een steentje aan bijgedragen (daar maakten we wel eens een zweefrol vanaf de trampoline) of heb ik een beschermengeltje bij me gehad. Ik weet wel, dat toen ik op stond en naar de foto van Mathijs op mijn shirt keek (ik heb als ik fiets altijd het Mathijs Douwe Team shirt aan met zijn foto er op) ik naar een lachende Mathijs keek. Ik bedacht hoe zijn reactie geweest zou zijn:” Bezorgd, maar ook met een lach op zijn gezicht zou hij gezegd hebben: “wouw mam, gaat het? Dat heb je prachtig gedaan”. Ik moest zelf lachen om die gedachte.
Toch maar even de remmen laten checken bij de fietsenmaker.
Verder draait Fredrieke weer op volle toeren. Ze heeft een bestelling voor honderd 3D-kaarten gekregen van een collega van mij. En ook bij mijn zwager in de winkel, een drogisterij in Drachten, gaan de zelfgemaakte kaarten en de cd’s met het ‘opgeven is geen optie’-lied verkocht worden. Daarnaast is de eerste lading kerstkaarten gemaakt. Ze worden echt mooi. En zijn (nog steeds) te bestellen door een mail te sturen aan alpjeop2010@gmail.com (1 euro per stuk, exclusief verzendkosten). De opbrengst gaat – uiteraard – naar Alpe d’HuZes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten