Donderdag

Dinsdagochtend hebben N en ik in de winkel geholpen met het verkopen van allerlei AD6-producten (tassen, kleding, pennen, etc). Vanaf 11 uur werd het echt druk, stonden er rijen voor de kassa. Maar zoals dat hier in elke wachtrij gaat: ad6-ers mopperen niet, hebben geduld en blijven vrolijk. ’s Middags hebben we heerlijk geluierd bij de caravan. Tegen een uur of vijf de Alp op gereden, het stuurbordje van N moest boven nog gehaald worden. Ook hebben we op de berg gegeten. Om half acht begon de inspiratiebijeenkomst. Gelukkig waren we op tijd, want om zeven uur zat de grote zaal van Palais du Sports al helemaal afgeladen vol! De mensen die geen plek meer konden vinden volgden de bijeenkomst op beeldschermen elders in het Palais du Sports. Zo’n avond wordt gevuld met toespraken, ervaringsverhalen en muziek. Als laatste werd het lied “Dichter bij de hemel” gezongen. Iedereen zong mee en zoals altijd werden er nu ook foto’s bij dit lied vertoond. En ja, ook dit keer was Mathijs in beeld. Vorig jaar hebben neef Joris en zwager Maarten in het Mathijs Douwe Team meegefietst. Joris wilde de laatste keer dat hij omhoog ging graag met de foto van Mathijs om zijn nek naar boven fietsen. De foto die hiervan werd gemaakt was dinsdagavond weer te zien op het scherm van Palais du Sports. Heel mooi.

Op de terugweg zijn we in bocht tien gestopt en hebben deze ingericht met ballonnen, foto’s, lantaarntje, poster en spandoek.

Gisteren heeft N gefietst zoals hij al geschreven heeft. Ik stond om half twaalf al bij de finish te wachten. Je weet nooit precies hoe zo’n klim naar boven gaat, maar wil er in ieder geval op tijd staan. Bij de finish was het als altijd een drukte van belang. Betty en Bea haalden iedereen binnen en er werd muziek gedraaid. Ik hoor ineens het lied “Pak maar mijn hand”” van Nick en Simon. En denk bij mezelf: ‘wat zou het bijzonder zijn als N nu kwam aanfietsen’. En wie kwam daaraan gefietst…….jawel mijn kanjer. Toeval bestaat niet zullen we maar zeggen. Zoals hij al schreef: hij had het zwaar gehad. En ik was blij dat ik niet in zijn schoenen stond, want ik kan me nog van de vorige jaren herinneren hoe zwaar zo’n klim is.  Er komt geen einde aan… Ik was op tijd weer op de camping terug en heb – terwijl N nog een keer de berg opging :-)  - aan de rand van het zwembad genoten van het mooie weer.

Vandaag zouden we omhoog lopen naar bocht 10. Echter eerst moesten we een euvel zien te verhelpen. Vanaf gisteren gaat het raam aan de bestuurderskant van de auto niet  helemaal meer dicht. Een optie was om naar een KIA-garage 35 km verderop te rijden en het raam te laten repareren. We zijn vanochtend op weg gegaan en hebben even flinke snelheid gemaakt om te kijken hoe koud het dan in de auto wordt. Conclusie: als we beiden een lekker warm fleecejack aantrekken en daarbij de capuchon opdoen dan moet het lukken om de terugreis te volbrengen met half open raam. Nu maar hopen dat we zo gekleed de grens overkomen. (“Hedenmiddag zijn twee verdachte personen aan de Frans-Belgische grens opgepakt”). Al snel zijn we dan ook teruggekeerd naar de camping om vervolgens per fiets naar le Bourg te gaan en van daaruit lopend naar bocht 10 te klimmen.

Wat een mensen op de berg, veel fietsers uiteraard en ook veel supporters. De klim ging gemakkelijk (“beter als op de fiets” zei N). In bocht 10 een kaarsje aangestoken, ballonnen opgeblazen en even een lunchpauze genomen. Daarna kon de afdaling beginnen. Om een uur of half drie waren we weer terug op de camping, waar we hebben genoten van het mooie weer. Het is mooi om het zo samen te beleven deze week, maar we missen wel onze dochter in zo’n week. En toch ook wel het teamgebeuren…

Van verschillende mensen uit Nederland hebben we bericht gekregen dat bocht 10 in een tv-uitzending gisteren van de NOS is gebombardeerd tot de Mathijs Douwe Krouwel bocht. Toch wel een beetje trots, dat heeft ie maar weer mooi voor elkaar gekregen… Onze zoon die dit jaar anders 15 jaar oud zou zijn geweest.