Het geld dat door Alpe d'HuZes wordt ingezameld gaat voor 100% naar KWF-kankerbestrijding. Alle kosten van het evenement worden betaald door deelnemers en sponsors. Over de besteding van het geld heeft Alpe d'HuZes wel medezeggenschap. Van dit geld is recent o.a. een hoogleraar (Irma Verdonck) aan de Vrije Universiteit aangesteld. Zij doet onderzoek naar leven met/na kanker. Maandag jl. was zij in het NCRV-programma Schepper en Co te gast, samen met 2 andere ((ex-)borst-)kankerpatienten. De discussie had als thema “Is er een leven na kanker?” (terug te zien via www.uitzendinggeminst.nl ). Goede vraag, is nog weinig aandacht aan besteed. Dus ook goed dat er nu onderzoek naar wordt gedaan.
De vraag die in het programma werd gesteld stel ik mijzelf ook regelmatig. Je leven is door de kanker(periode) zonder meer fors veranderd. Al is het alleen maar omdat je nu toch constant in je achterhoofd hebt dat de ziekte terug kan komen. En denk je er zelf niet aan dan zorgen de regelmatige controles in het ziekenhuis er wel voor dat je er aan wordt herinnerd. “De kanker is altijd op de achtergrond, blijft altijd in je hoofd”, zei één van de deelneemsters aan het tv-gesprek. En ook, zo werd aangegeven, elk pijntje, elke kortademigheid, elke vermoeidheid doet je weer aan je ziekte denken. Zou de kanker terug zijn? Of hoort die vermoeidheid gewoon 'bij het leven', je hebt gewoon inmiddels niet meer de energie van pak weg 10 jaar terug? Zo twijfel je door.
Het werd helemaal 'een feest der herkenning' toen één van de deelneemsters aan het gesprek aangaf wat bij haar de gevolgen van de kanker zijn, 5(!) jaar nadat ze de laatste kuur heeft gehad. Ik herken ze:
– pijnlijke gewrichten. Zelf heb ik hier sinds ruim een jaar – dus ver voordat het idee om mee te doen aan de Alpe d'HuZes er was, ik had er zelfs nog nooit van gehoord – last van. “De mens is niet gemaakt om de hele dag achter een bureau te gaan zitten, u moet gaan sporten” sprak de huisarts mij streng toe toen ik dit najaar 2008 aan hem kwam melden. Ik sport nu, dokter. Maar ik beweeg me vaak als een oude man. En heb dan vooral last van mijn kniegewrichten.
– vermoeidheid. Zonder meer herkenbaar. Soms bekaf. Dit voorjaar besloten dat het niet slim is om elke week twee, soms drie avonden weg te zijn voor vrijwilligerswerk, uitgaan, vrienden. Eén (leuke) activiteit liep net voor de zomer af, en dus na de zomer niets nieuws opgepakt. Zit nu dus Spoorloos, Gemist en K2 zoekt K3 te kijken op de bank thuis. Jammer dat Geer en Goor er niet meer zijn (grapje!).
– depressief. Twee van de deelnemers gaven aan depressief te zijn (geweest). En dat blijkt – zo is inmiddels wel duidelijk uit onderzoek – vaker voor te komen bij (ex-)kankerpatienten. Voor mij óók herkenbaar. In de omgang ben ik natuurlijk een hele aardige jongen :-) . Maar ook ik zat ruim een half jaar na de dood van Mathijs/de laatste kuur bij de dokter met het verhaal dat het het leven na Mathijs + kanker toch écht een stuk minder leuk is geworden. Of lijkt geworden. De pilletjes met chemische vrolijkheid die de dokter me vervolgens voorschreef heb ik in huis. Maar voordat de bezorgservice van de apotheek ze aan het eind van de middag kwam brengen had ik al gegoogled op de bijwerkingen. En die zijn zo fors, daar word je nou óók niet echt vrolijk van. Dus ze zitten nog steeds in het doosje.
– gezin/partner. Natuurlijk moet de frustratie over al het bovenstaande er uit, er moet worden afgereageerd. “Was sich liebt das neckt sich”. Partner en gezinsleden van (ex-)kankerpatienten krijgen het zwaar te verduren.
Kortom, de uitzending was voor mij wel – om het socio-woord te gebruiken – 'confronterend'. De deelneemster aan het tv-gesprek noemde een voor mij aantal herkenbare 'mankementen' die ik niet eerder met elkaar in verband had gebracht. Waardoor zijn die klachten veroorzaakt? Een 'bijwerking' van de medicijnen (nou ja, chemo is gewoon gif hoor) die je in het ziekenhuis maandenlang (sommige kankerpatienten jarenlang) naar binnen gegoten hebt gekregen? Doordat je leven door de kanker in een korte periode geheel op de kop werd gezet? Door de eeuwige onzekerheid over of de kanker terug komt? Geen idee. En natuurlijk zal de ene patiënt zal hier meer last van hebben dan de andere. Maar het is erg goed en belangrijk dat hier meer onderzoek naar wordt gedaan.
Hup dus, straks monter en vrolijk dat Alpje op. Geld binnen halen voor betere behandelmethoden, betere medicijnen met minder bijwerkingen, meer onderzoek en een beter leven na kanker voor mensen die deze ziekte meemaken of hebben meegemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten