Wind tegen (4 okt, 51 km)

Hoe oefen je in de polder het beklimmen van een Alp? Heuvels, laat staan bergen, kom je hier weinig tegen. Maar, zo had ik op een website gelezen, met flinke wind tegen fietsen is ook een goede methode om je spieren te trainen. Wind was er afgelopen dagen genoeg. Zondagochtend op de fiets gestapt richting IJsselmeer. Daar de dijk op, en meteen fors wind tegen. Zo'n windkracht 5, aan de golven te zien. Op de site van Nienke (persoonlijk aanstichter/inspirator van dit hele Alp-avontuur) had ik al eens gelezen dat straks bij het Alpje op de mentaliteit moet zijn dat “wat er ook gebeurd, je moet blijven trappen”. Met die boodschap in gedachten het verstand maar op nul gezet. Zo langzaam vooruit komen blijkt toch (opnieuw) erg saai, gemiddeld zo'n 15-16 km per uur. Nog veel/hard (denk ik) als je bedenkt hoe het in juni straks berg-op zal gaan.
Maar na het zuur komt het zoet. Na zo'n drie kwartier wind tegen 'eindigt' de polder bij Almere Poort. Een halve draai en met de wind in de rug over de dijk langs het Gooimeer richting Almere Haven. Kijk, dat gaat dan weer lekker snel (> 40). Omdat de Bulls nu bijna 3 maanden oud is moet hij – zo is mij destijds door de verkoper verteld – een keer nagekeken/opnieuw afgesteld worden. In Haven zou een goede fietsenmaker zitten dus daar even langs gereden. Uiteraard is 'ie dicht (zondag), maar in de etalage staan wel geweldig mooie fietsen. Ook mooie prijsjes: 1999, 2999 euro. Hoe trots ik ook op m'n Bulls ben, hij blijkt dus in vergelijking met deze fietsen gewoon de Lada onder de racefietsen te zijn...
Terug naar de havenkom, waar de tocht verder moet gaan, loopt de weg iets omhoog. Opstappen, voeten vast klikken, trappen. Oeps, dit gaat zwaar, nog niet geschakeld!! Het gaat veel te zwaar. Snel terugschakelen, geknars op mijn achterwiel. Afstappen! Lukt niet meer, voeten zitten immers vast! Boem/val. Drieletterig woord. En hoe ik het voor mekaar heb gekregen weet ik niet, maar in die tiende van een seconde blijkbaar toch geprobeerd om de fiets te beschermen en dus met mijn lichaam de val opgevangen. Resultaat: de Lada geen enkel krasje, maar ik wel vrij pijnlijke linkerribben. (p.s. ik ben binnenkort ook 'KWF-sponsorbaar' PER VAL! Zijn er al sponsors?).

Verder waren het weer weken van 'voor de zekerheid'. Al voor de zomervakantie ben ik bij een specialist in het ziekenhuis geweest omdat ik veel last heb van mijn keel. Eerst natuurlijk bij de huisarts langs geweest die mij 'voor de zekerheid' doorstuurde naar de KNO-arts. 'Voor de zekerheid' is misschien voor velen geruststellend. De (huis)arts geeft hiermee aan dat hij verwacht dat er niets te vinden zal zijn. Maar dat hij dat voor de zekerheid toch even wil (laten) controleren. Begin september 2007 ging ik 'voor de zekerheid' even langs het ziekenhuis voor een darmonderzoek. En had dus 'voor de zekerheid' gewoon kanker. Sindsdien heb ik het niet meer zo op 'voor de zekerheids' :-) 'k Word er vrij onrustig van.
Op aanraden van de KNO-arts eerst eens in de zomervakantie gekeken of het vanzelf over zou gaan (stress/rust). Niet dus. Daarna wil/durf je toch niet meteen wéér naar de KNO-arts terug. Uiteindelijk vorige week een afspraak gemaakt want het ging maar niet over. Diagnose van de arts is (nu) dat ik last heb van brandend maagzuur. Dat kan kloppen, al sinds de operatie in 2007 veel last van 'boeren'. Waarschijnlijk sluit door al het gewroet tijdens de operatie een 'klepje' in mijn maag niet meer goed. Dat spul wat dan opkomt is vrij scherp/zuur en leidt tot irritatie in (o.a.) de keel en slokdarm. En vooral 's nachts blijft dat lekker horizontaal 'hangen' en irriteren. Oplossing volgens de arts: aan de pillen (maagzuurremmers).