Mathijs

Vandaag is het precies anderhalf jaar geleden dat Mathijs stierf. Een bijzonder moment waar wij nog wel bij stilstaan. Of eigenlijk staan we elke maand wel stil bij de 16e, 17e en 18e dag van een maand. Die 3 dagen in mei 2008 staan in ons geheugen gegrift. Al op 15 mei keken L. en ik elkaar aan en vroegen ons af: “kunnen we met een Mathijs in deze slechte conditie wel naar het jaarlijkse familieweekend?” Maar Mathijs wilde wel, zo gaf hij aan. Die vrijdagmiddag de 16-de mei was Mathijs weer erg slecht. Om een uur of kwart voor drie zaten we met z'n drieën op de bank. Fredrieke was op school en we stelden elkaar nóg een keer die vraag: gaan we echt? Ja, Mathijs wilde ook écht gaan zei hij. En voor Fredrieke zou het ook een ernstige teleurstelling zijn als dit leukste weekend van het jaar plotseling niet door zou gaan. Een uurtje later waren we op weg. Ellenlange files richting het zuiden. We moesten naar Stevensbeek, een plaats in de buurt van Os. Onderweg kreeg Mathijs verschillende epileptische aanvallentjes. L. heeft al – zonder het in de auto te benoemen – rond zitten kijken of er ergens langs de file een trauma-helikopter zou kunnen landen. Hoe het die dagen daarna verder ging is bekend. Zaterdagmiddag kreeg Mathijs zware epileptische aanvallen, zodat hij met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Daar volgden nog twee aanvallen, hij werd helemaal 'platgespoten'. Zondagmiddag 18 mei overleed hij.

Zelf merk ik dat ik zo'n datum als vandaag anders 'beleef' dan een jaar terug. Bij mij was er de eerste dagen en weken – naast verdriet – ook een gevoel van opluchting. En dat voelde natuurlijk ongepast. Maar het was zó'n strijd geweest. En we wisten dat we die gingen verliezen. Daarbij was het werkelijk lijden/aftakelen wat we bij Mathijs zagen gebeuren. Lichamelijk werd hij zwakker. Ook geestelijk was hij niet meer de oude Mathijs. Vaak reageerde hij op allerlei dingen heel anders dan voorheen. Dus 'het is achter de rug gevoel' had ik wel. Na een paar maanden dacht ik zelfs dat we wel weer ons oude leven op zouden kunnen pakken. Zonder Mathijs, maar verder zou het wel weer net zo (leuk) worden als pakweg vier jaar terug. Dacht ik.

Anderhalf jaar later is duidelijk dat dit niet zo is. Je realiseert je inmiddels voor 100% dat Mathijs er écht niet meer is, nooit meer terugkomt. Natuurlijk, 'het leven gaat door'. Maar – zoals L. dat formuleert – alles heeft een zwart randje gekregen. We vinden het wel leuk, maar tegelijkertijd missen we 'iets'. Elke dag, nee 'uurlijks', denken we alle drie nog aan Mathijs. Voor ieder van ons zijn daar verschillende aanleidingen voor, soms de kleinste dingetjes.

Zo merkte Fredrieke pas geleden op dat ze het soms zo moeilijk heeft op het schoolplein. Iets wat wij niet hadden kunnen bedenken. Ze gaf aan – ook daar – haar broer zo te missen: “je kwam dan gewoon je broer wel eens tegen op het plein. Je hoefde niet veel te zeggen of met elkaar te spelen. Gewoon, prettig dat hij er was.” Ook speelt ze graag bij een vriendinnetje dat nog twee broers en zussen heeft. Altijd roaring dus: “ik vind het zo gezellig daar, er gebeurt altijd wel wat”. En laatst vroeg ze – zittend naast mij in de auto – “papa, als ik later kinderen krijg, hebben die dan wel een oom?”

L. vindt het moeilijk als ze jongens van Mathijs zijn leeftijd ziet voetballen voor ons huis. Daar had Mathijs bíj moeten zijn. Of als een gezin met twee kinderen (jongen + meisje) langs komt lopen. Ook bij mij gaat het om kleine dingen waardoor ik aan Mathijs moet denken. Zo mijd ik altijd de voetbalkooi op de camping. Dat was natuurlijk Mathijs zijn favoriete plaats, waar hij echt ontzettend heeft genoten. Of als we op vakantie gaan, en we de straat uitrijden is voor mijn zo'n 'vast moment'. Er zit er dan nog maar één achter mij op de achterbank in de auto.