“Waarom zetten jullie je zo in voor het goede doel”, vroeg iemand mij recent. Ze vroeg het uit bewondering, dus dat was aardig. “Je had ook kunnen zeggen: 'na alles wat er is gebeurd, ik heb het er mee gehad'.” Tsja, op deze vraag had ik niet meteen een antwoord. En precies aangeven waarom wij dit nu doen kan ik ook niet. Zoals eerder geschreven (18 november) dacht ik eerst ook: 'Mathijs is dood, maar het leven gaat nu weer door. En wordt ook weer leuk.' Dat gebeurde niet, alles blijft een zwart randje houden.
Wat mij geschokt heeft - en mij dus aan 'het denken' zette - was een bezoek aan het AMC-Emmakinderziekenhuis vier maanden na Mathijs zijn dood. In mijn gedachten en voor mijn gevoel was alles 'afgerond'. Mathijs was dood en begraven, 'het leven gaat door'. Wij liepen dus F8-Noord, de kinderkankerafdeling, op en het was helemaal niet 'afgerond'. Sterker nog, de afdeling (ervaringsdeskundigen als wij zien dat zo...) lag bom en bomvol. En op het aanwezigheidsbord stonden allemaal namen van kinderen die wij niet kenden. 't Was naïef te denken dat het na Mathijs allemaal over was natuurlijk. Maar op één of andere manier hadden mijn brein en gevoel mij dat zo ingeprent. Maar elke dag is er nieuwe ellende. Elke werkdag horen 2 kinderen in Nederland dat ze kanker hebben. Elke dag opnieuw zijn er ouders die net als wij op 25 september 2004 volkomen verdwaasd over een afdeling lopen waarvan ze niet wisten dat er zoiets bestond, Waar niet alleen de meeste kinderen kaal zijn (chemo's), maar waar ook kinderen zijn waar een oog (of twee) uit wordt gesneden, een been wordt geamputeerd, een voet moet worden verminkt, hersenschedels worden gelicht, etc etc
'De hel op aarde' heb ik de afdeling wel eens genoemd. Wat spottend-cynisch, maar dat is het eigenlijk niet. Gelukkig redt 70% van deze kinderen het, ook na en dankzij de meest vreselijke ingrepen. 30% sterft dus aan de kanker. Elk jaar zijn dat er 150. De inmiddels overleden godfather van de kinderkanker, prof. dr, Voute, heb ik een keer in een interview op de radio horen zeggen dat de wetenschap over 20 jaar zo ver kan zijn dat er geen kinderen meer sterven aan kanker. Maar om dat te halen is veel geld nodig voor onderzoek. Ik denk dat ik dat radio-interview in 2005 heb gehoord. Over 16 jaar is er dus geen kinderkanker meer. Als we daar even ons best voor doen. En daar helpen wij door bv. mee te doen aan Alpe d'HuZes dus een klein beetje aan mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten