Jarig

Morgen ben ik jarig. 46 word ik. Dat klinkt oud. En dat is het ook. Vreselijk oud. Maar toch voelt het anders sinds ik kanker heb gehad. Toen kon ik er echt mee zitten, of er tegen op zien als er weer een jaar voorbij was. Sinds twee jaar heb ik geen last meer van het “er is al weer een jaar om”-gevoel. Of bv. “het is al december, wat gaat dat allemaal toch snel”-gevoel. Dat is het voordeel van ex-kankerpatiënt zijn (of heb ik dat alleen?). Bij mij voelt het meer van “al weer een jaar om, dat heb ik toch mooi gehaald”. Elke dag is er weer één. Maar helaas is dat ‘geestelijk’ ook het enige positieve wat ik aan de ziekte heb overgehouden. Ik kan enorm jaloers worden op mensen die uitroepen dat “door het overwinnen van deze ziekte mijn hele leven is veranderd. Ik sta er zo anders in.” Nou ik niet hoor. Ik irriteer me nog steeds aan de kleinste dingen (slechte eigenschap, ik erken het). En baal er dus bv. nog steeds enorm van als ik de dag voor kerst bij ’s lands grootste grootgrutter precies de kassarij kies die er het aller-langst over doet omdat een mevrouw voor mij vergeten is ál haar twaalf kerstgroenten af te wegen en te prijsstickeren… “Heb ik weer.”

Qua gezondheid merk ik ook wel dat ik 46 ben. Vooral van mijn onderrug heb ik veel last (forse rugpijn). De juf van de oudemannengymnastiek (een mensendieckklasje, dat ik sinds enige jaren volg) reageerde dan ook helemaal niet blij toen ik na de zomer vertelde dat ik recent was gaan racefietsen. “Fietsen is erg slecht voor je rug, je zit veel te lang in een zelfde houding”. Pas net voor de kerstvakantie heb ik haar durven vertellen dat ik niet alleen ben begonnen met fietsen maar dat ik ook in juni nog een aantal keer op één dag een Alp op wil. En inderdaad heb ik na het fietsen vaak een dag/twee dagen flink last van mijn onderrug. Ik moet dan soms echt het bed in en uitkruipen. In ieder geval lijkt het mij een goede voorzorgsmaatregel van de Alpe d’HuZes-organisatie om op 3 juni bovenaan die Alp een forse ambulance te parkeren. Een flink ambulancebusje welteverstaan. Zo ééntje waar ik zittend op de fiets, nog volledig in fietshouding, of desnoods met de fiets zelf in kan worden gelegd. In het ziekenhuis kunnen ze dan misschien m’n rug wat los proberen te maken – en mij van mijn fiets – zodat ik 4 juni 2010 ’s avonds toch bij het eindfeest kan zijn.