In de zomervakantie was Niek zijn tweedehands racefiets aan het uitproberen. Het beviel zo goed dat hij ging rondkijken voor een betere kwaliteit fiets. Toen hij “zóóó'n mooie fiets” had gezien gingen Fredrieke en ik mee naar de fietsenwinkel. Geen twijfel mogelijk, Niek aaide de fiets zo liefdevol.. dit was liefde op het eerste gezicht. Ik zei dan ook: “Niek, je moet die fiets gewoon kopen...” En zo gezegd zo gedaan. Vanaf dat moment begon de Alpe d'Huez-koorts!
Een week later was het Mathijs Douwe Team gevormd (allemaal familie die mee wil doen!) en gingen alle remmen los. Sinds die tijd is uitslapen er niet meer bij. Regelmatig word ik om half 7 gewekt. Er wordt dan voorzichtig een hand op mijn arm of been gelegd en dan volgt de vraag: “ben je wakker?” Ik: ”Ja, nu wel ja!” Niek: “Ik heb een grandioos idee!!!”. Heel wat initiatieven voor acties m.b.t de Alpe d'Huzes zijn zo ontstaan en werden dan meteen op de computer uitgewerkt. Fietsen, blog bijhouden, acties ondernemen, pr-materiaal maken, fietsroutes uitzetten, etc. Het is duidelijk, ik ben verschoven naar de tweede plaats. Maar daar neem ik graag genoegen mee. Want het is zo belangrijk dat die vreselijke ziekte de wereld wordt uitgeholpen. En dat Niek, zijn teamgenoten en alle andere betrokken mensen zich hiervoor inzetten kan ik alleen maar van harte toejuichen.Ik heb Niek zien lijden onder de chemo's die hij vanwege de darmkanker eind 2007/voorjaar 2008 kreeg. Hij kon er zo slecht tegen (zware misselijkheid) dat de artsen als enige oplossing zagen om de kuur binnen te krijgen hem bij iedere kuur drie dagen slapend te houden. Daarna duurde het nog zeker een aantal dagen (dat 'slaapmiddel' was een soort drugs en werkte nog een paar dagen na) voordat hij weer een beetje mee kon draaien in het gezin. Dit gebeuren herhaalde zich iedere twee weken. En dat in het jaar waarvan we wisten dat het het laatste levensjaar van Mathijs zou zijn. Een heel absurde periode.
Ik weet hoe het voelt om machteloos toe te zien hoe je kind lijdt en uiteindelijk overlijdt. We volgen op dit moment een aantal weblogs van kinderen waarvan we weten dat ze niet meer beter kunnen worden. Dat doet pijn, je weet waar het gezin doorheen moet. Nee, die vreselijke ziekte moet bestreden worden met steeds betere medicijnen. En het uiteindelijke doel moet zijn dat er geen kinderen en volwassenen meer overlijden aan deze ziekte. Dus op naar de top! Zowel letterlijk als financieel, zodat we bergen kunnen verzetten!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten