Lelystad - Drachten

Het lastige van de grotere NS-stations is dat ze vaak meerdere uitgangen hebben. Nee, deze uitgang lijkt mij niet de goede. De stationshal weer door. Gelukkig, er staat een stadsplattegrond op het stationsplein. Ik blijk nu wel aan de goede kant van het station te staan. 30 meter verderop zie ik het begin van een fietspad. Hè gelukkig, de tocht kan starten. 60 meter verder eindigt het fietspad... en sta ik op een zondagochtend op een verlaten autoparkeerplaats in het centrum van Lelystad. Binnen 2 minuten verdwaald... Nog ruim 100 kilometer te gaan.

10.30 uur: met de trein naar Lelystad. Vandaag is het doel Drachten in Friesland, waar mijn schoonzuster woont. Almere – Drachten is 119 kilometer volgens de anwb-routeplanner. Dat vind ik voor deze amateur net wat te gortig, dus smokkel ik er met de trein 25 kilometer vanaf. In Almere is het wegdek droog als ik vertrek. Maar op weg naar Lelystad zie ik vanuit de trein opeens sneeuw liggen. En het is erg mistig...

11.00 uur: na een kort intermezzo – zie inleiding – de andere kant op gefietst. Opmerkelijk – ik heb er eerder over geschreven – hoe weinig aandacht er in Lelystad is voor het fietsverkeer. Ik passeer bordjes die steeds weer andere namen aangeven voor de richting waarin ik fiets. Enkhuizen, Almere en Dronten, elk bordje levert een nieuwe verrassing op. En nieuw ongenoegen, want ik wil gewoon die stad uit!

11.20 uur: een bordje waar Emmeloord op staat. JA!, dat is de goede kant op. Vanuit mijn topografische kennis weet ik dat Emmeloord in Friesland ligt. Nou ja, zou moeten liggen vind ik. En dan Lelystad naar Overijssel., Almere toevoegen aan de Randstad. Weg met die overbodige provincie met maar zes gemeenten. Tot zover dit korte lesje Nieuw-Middenbestuur-volgens-Niek.

12.00 uur: inmiddels een uur onderweg, en nog steeds in Lelystad... Geen idee waar ik allemaal naar toe ben verwezen. Maar zit nu wel – zo lijkt het – op de meest noordelijke rondweg van de stad. De temperatuur is nul graden, zo geeft een grote thermometer bij een benzinestation aan. Even later wijst een groot bord mij dat ik voor Emmeloord links af moet. Zes kilometers later eindigt de weg op een T-splitsing. Niks geen bord(je) hoe de weg te vervolgen. Voor mij is het mistig, achter mij is het mistig en aan beide kanten idem. Ook is het heel erg stil op deze verlaten landweg in de polder. Wat een armoe. Uit woede gooi ik mijn plastic boterhamzakje op de grond. Zo!, soms moet je als ontevreden burger een daad stellen, ze zullen weten dat ik hier ben geweest! Besluit om maar naar rechts te gaan, dus de wind tegen. Zodat – mocht ik verkeerd gokken en terug moeten fietsen – ik op de provincie kan schelden en mopperen, maar dan wel met de wind mee.

12.30 uur: toch over de Ketelbrug. Wie had een jaar geleden durven voorspellen dat ik ooit nog eens op een zeer koude winterdag op een oud fietsje de Ketelbrug over zou fietsen? Lekker gevoel.

13.00: opeens passeer ik een bordje met 'Emmeloord-West' erop. Ik schiet in de lach: welk huis zou te bereiken zijn via de afslag 'Emmeloord-centrum' ? vraag ik mij meteen af. Op dat moment schiet een stukje brood dat ik al fietsend aan het eten ben flink in mijn keel. Zodanig ernstig dat ik moet stoppen. Randstedelijke arrogantie wordt duidelijk meteen afgestraft. Prachtige stad, dat Emmeloord!

13.30 uur: Kuinre, mooi plaatsje. Omdat ik de verloren verdwaaltijd in wil halen geen tijd om rond te kijken. Maar fietsend door het hoofdstraatje weet ik dat ik hier nog terug ga komen. En vlak na Kuinre zie ik het bordje dat de grens met Fryslan aankondigt.

14.30 uur: de route is wat meer richting oost gedraaid en ik heb de wind nu niet meer ruim van achteren maar meer half van voren. Ook word ik duidelijk wat moe. Blijkbaar is zo'n 60-70 kilometer voor mij net een mooie afstand. Inmiddels door Wolvega heen en heimelijk zoekend naar zo'n grote gele M. Nergens te vinden, dus wordt het een gezellig Texaco-benzinestation. Warme choco uit de automaat + een mars voor nieuwe energie.

15.00 uur: L. belt hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik zo'n 25 kilometer voor Drachten fiets. “Oh, dan ben je er bijna, het is daar bij Beesterzwaag heel mooi”, is haar reactie. En DAT moet je natuurlijk niet zeggen tegen iemand die bijna 90 km heeft gefietst en waar alles (rug, billen, benen) inmiddels flink pijn doet. Want a) 25 km is dan niet 'je bent er bijna' maar 25 kilometer is dan nog een hele grote afstand. En b) ik kijk na 90 kilometer helemaal niet meer naar de omgeving maar ben alleen maar bezig me eige lichaams- en gemoedstoestand een beetje te 'managen' . Ik reageer dus niet zo aardig op dit telefoontje...

16.30 uur: 113 kilometer na Lelystad op de plaats van bestemming in Drachten. Een 'nieuw persoonlijk record' :-)