– Er zijn dagen in je leven die zo ingrijpend zijn dat ze een onwisbare indruk bij je achterlaten. Bijvoorbeeld de Doe-een-wensdag van Mathijs in 2006 was er zo één. Op dat moment zaten we er als hele familie – na twee jaar samen met Mathijs vechten tegen de kanker – helemaal door. De Doe-een-wensdag werd een geweldig mooie dag waar we nu nog regelmatig aan denken en over spreken. De week Alpe d'HuZes is net zo'n ervaring.
– Bijna een week na de Alp ben ik nog elke ochtend vroeg wakker. Heb weinig zin in eten. Onrustig. Lijdt aan veel te snel en onduidelijk praten. Heb bv. – volgens nicht S. – te hard meegezongen en met de armen gezwaaid toen de dj in de grote hal vrijdagavond 'Heb je even voor mij' van Frans Bauer draaide. Slechte concentratie op mijn werk.
Ik had er al van gehoord, en heb er tot de donderdag niet in geloofd, maar het is een feit: ik lijd aan het Alpe d'Huzesvirus.
– Ben niet de enige in de familie die er last van heeft. In onze agenda staat al sinds zondag – dus de dag na terugkomst uit Frankrijk – een voorzichtige potloodstreep door de week van 9 juni 2011. L. zegt namenlijk volgend jaar zeker mee te willen doen aan Alpe d'HuZes: “alleen al voor al dat applaus dat al die fietsers die hele route lang van het publiek krijgen.”
– De condities om die Alp op te rijden waren bij deze editie van Alpe d'HuZes (Alpe d'HuZes werd dit jaar voor de vijfde keer georganiseerd) natuurlijk wel ongekend goed. Droog, niet te koud ('s middags een graad of 15) en zon. ALS we meedoen in 2011 hoop ik op hetzelfde weer!
– Twee Friezen ontmoeten elkaar op de finishplaats boven op de Alp. Het is donderdagochtend 11.00 uur en er is daar al urenlang (!) een gigantisch feestje aan de gang. Zegt de ene Fries tegen de andere Fries: “het is hier net zo leuk als bij een Elfstedentocht.” Waarop die andere Fries antwoord: “Nee, dit is leuker!”. Ik bedoel maar, als Friezen er al zo over gaan praten...
– Er waren donderdag niet alleen 3000 wielrenners op die Alp. Er was ook een zelfde aantal familieleden en andere supporters. En verder heel veel vrijwilligers die er voor zorgden dat deze dagen goed verliepen. Bijvoorbeeld vrijwilligers voor het eten, de veiligheid op de Alp, het opbouwen van alles, het opruimen van de Berg aan het einde van de dag, etc etc. Ongelooflijk, wat een inzet.
– Ik ben dus uiteindelijk vier keer die Alp op gefietst. Wie dit een week eerder zou hebben voorspeld had ik voor gek verklaard. Maar het kan blijkbaar. In dat hele concept van Alpe d'HuZes zit iets wat dat presteren aanwakkert: er is een competie-element (niet in de laatste plaats fiets je tegen je zelf: lukt het me nóg een keer die Berg op te fietsen?), je bent gemotiveerd voor het goede doel, en de entourage met al die mensen langs de kant zweept je op.
– En toch, tijdens die hele week heb je dat dubbele gevoel. Aan de ene kant het feest van Alpe d'HuZes, aan de andere kant weet je dat je liever geen enkele reden had gehad om hier aan mee te doen. Dat Mathijs nog leefde.
– Voor wie dit al het voorgaande lezend denkt “is dit de nuchtere, 'down to earth'-Niek die ik ken?" maar even het volgende citaat uit een interview met Bart Veilbrief, één van de organisatoren, zaterdag 3/6 in Trouw: "Dat hoor ik van meer deelnemers; aan mensen die niet aan de beklimming hebben deelgenomen is het lastig duidelijk te maken wat wij hebben beleefd."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten