Maar we zijn weer terug op aarde. Het werkritme zit er al weer in, het gras is gemaaid en de koelkast is aangevuld.
We zijn echter ook al bezig met Alpe d’HuZes 2012. L. heeft meteen huisjes gereserveerd en mijn tante en oom (deelnemers in het Mathijs Douwe Team 2010 - in 2012 gaan zij met hun hele gezin mee) is al weer gestart met het organiseren van de eerste acties. Zo komt er mogelijk een groot Benefietsoptreden in Tiel. En Sportschool Wellnesscenter Bosch in Beusichem – trouwe sponsor van ons team inmiddels – organiseert 13 januari een spinningmarathon. Deze keer niet één avond, maar een 24-uursmarathon!
Zelf heb ik afgelopen week de eerste fietstrainingsrit voor Alpe d’HuZes 2012 gemaakt. Twee ook al zeer constante sponsors door de jaren heen (Emmy en Roelie) hebben toegezegd mij tot 6 juni met 1 cent per gemaakte trainingskilometer te willen sponsoren. Dat is mooi, want dat motiveert je om de toch vaak ook wel saaie kilometers te gaan maken. Voorafgaand aan de Alpe d’HuZes 2010 en Alpe d’HuZes afgelopen juni heb ik 5.000 trainings kilometers gemaakt. Dat is redelijk veel, bv. 10.000 is onmogelijk. Dus is er een beperkt ‘risico’ voor sponsors… Wie durft het aan om mij de komende 11 maanden ook per kilometer te sponsoren? Als 15 mensen 1 ct per kilometer toezeggen levert een rit naar mijn werk in Amsterdam heen en terug mij / Alpe d’HuZes bijna 10 euro op. Kijk, dan wordt trainen leuk (nou ja, leuker…). Wie durft?
Tenslotte, al een hele tijd vraag ik mij af waarom ik het zo geweldig vindt om mee te doen aan Alpe d’HuZes (naast het belang van geld inzamelen voor het hele goede doel). Alpe d'HuZes is iets héél sportiefs, wat mij totaal niet zou moeten liggen. Vanmiddag kwam ik bij de nieuwe aanwinsten in de stadsbibliotheek het boek ‘Ga toch fietsen man, de metafoor van een dikke veertiger tegen’. Waarom de titel mij aansprak, geen idee. Maar meegenomen, net voor het avondeten in begonnen en twee uur later was het boek uit. Niet diepgaand, wel leuk en snel geschreven. De schrijver, Thomas Braun, besluit om op zijn 43-ste van de ene op de andere dag mee te doen met een zware rit in de bergen van de Dolemieten. Terwijl hij de laatste jaren nauwelijks heeft gesport… Na heel veel trainen lukt het hem, hij komt boven op de Gavia. En dan beschrijft hij het gevoel dat ik ineens herken als mijn gevoel op die Alp:
“En ineens fietste ik daar, op 2652 meter hoogte. Wat een gevoel! En wat een emotie. Onbeschrijfelijk, met niets te vergelijken. Ik durf te beweren dat iemand die een miljoen wint in de Staatsloterij zich niet zo gelukkig zal voelen als gisteren ik op de berg. Nu pas begrijp ik de woorden van Mark (zijn fietsmaat - NK). “Want daar gaat het om: dat je fysiek en mentaal ervaart dat je van zoiets unieks en extreems onderdeel mag zijn. Iets kernachtigs wat je in je normale leven te weinig tegen komt.”
Waarschijnlijk komt er een soort oergevoel los en ook een overwinningsgevoel. Helaas ken ik het niet uit eigen ervaring, maar lees dat wel op de gezichten, die voldaan en trots boven kwamen na de Alpe D'Huez.
BeantwoordenVerwijderenEn heel terecht, dat jullie dat hebben.