Een prachtige dag

Als ik rond 7.00 uur na bijna 14 kilometer fietsen bij de finish in Alpe d’Huez aankom is het er nog relatief stil. Natuurlijk, Betty en Bea halen mij vrolijk binnen. Maar langs de hekken staan weinig mensen. Omdat er nog geen vervoer is naar de top zijn mijn teamgenoten die ‘de verzorging’ doen zijn nog niet boven. Het is koud en saai. Broodje eten en meteen maar weer dalen.

Vier uur eerder word ik wakker van de eerste auto die de camping verlaat. Duidelijk iemand die tijdig aan de start wil staan… Even later hoor ik nog twee auto’s over het grintpad rijden. Het lukt mij niet meer om in slaap te komen. Een half uur later ga ik maar uit bed. Zo zachtjes mogelijk aangekleed en twee door Eline eerder gebakken pannenkoeken naar binnen gedouwd. Lies steekt wel even haar hoofd om de hoek, maar zegt het veel te vroeg te vinden en nog niet mee te gaan. In de caravan naast ons is het ook nog donker (achteraf blijkt teamgenoot Ivar dan al te zijn weggefietst…) en hetzelfde geldt voor de tent van Dionne en Peter. Als ik iets na 4.00 uur wegfiets is het al druk richting Bourg d’Oisson. Fietsers, maar nog veel meer auto’s met fietsen achterop. Allemaal richting de start om 04.30. Zo vroeg door Bourg d’Oisson fietsen geeft wel een mooie sfeer, iets wat ook geldt als ik achter een heeeele lange rij fietsers aansluit bij de start. Iedereen is gespannen, maar er wordt ook het nodige gelachen.

Toch is het dan ruim een half uur wachten voordat ik kan starten. Als eenmaal bocht 21 voor mij ‘staat’, meteen terug naar een snelheid van 7 km per uur. Ik heb wel de kracht om een paar km harder te gaan, maar met een doel van vijf keer omhoog fietsen binnen de komende 15 uur wil ik in de eerste rit zo weinig mogelijk energie verbruiken. En de rit gebruiken om na een jaar opnieuw te verkennen waar het moeilijk is en waar het wat makkelijker gaat op deze Alp. Velen fietsen mij voorbij, maar al na twee bochten zie ik de eerste mensen afstappen omdat ze nu al niet meer kunnen. Rustig blijven trappen… Er staan nog weinig supporters langs de kant. In de bochten branden de kaarsjes. De watervalletjes zijn dit jaar ook weer te horen. En langzaam wordt het van donker licht.

Na rond zevenen de top te hebben bereikt snel afdalen. Met veel remmen, tot je kramp in de handen hebt. In bocht 10, ‘de bocht van Mathijs’, even rust gegund en een mueslireep gegeten. Snel weer door naar de start. Ik weet nu dat ik deze tweede keer wat steviger door kan trappen. Dat doe ik ook en na 110 minuten kom ik opnieuw boven bij de finish. Denk aan mijn collega’s in Amsterdam. Het is donderdagochtend, 9.45 uur. Zij zijn net begonnen aan hun werkdag en ik heb inmiddels twee keer de Alpe d’Huez opgefietst. Merkwaardige gedachte.

Om half elf ben ik weer beneden. Hier heb ik met Liesbeth en Fredrieke afgesproken. Lies is inmiddels zelf ook één keer de Alp opgefietst, en wij gaan nu met z’n drieën starten hebben we afgesproken. Maar door de afdaling heb ik het vreselijk koud. Zo koud heb ik het nog nooit gehad. Van iedereen die ik zie trek ik jassen en truien aan om een beetje warm te worden (helpt nauwelijks) , terwijl Lies en Fredrieke de fietsen in orde maken. Fredrieke fietst vervolgens redelijk soepel met mij weg, maar Lies heeft duidelijk moeite met zo snel na de eerste keer omhoog weer een tweede beklimming te wagen. In bocht 20 besluiten we dat ik alleen verder ga en we elkaar boven aan de finish zien. Maar dan, ergens na bocht 12 is het ‘op’ bij mij. Ik krijg overal pijntjes en mijn hart gaat tekeer. “Toch wat ongelukkig als je kanker hebt overleefd maar nu met een hartaanval tijdens een actie voor de kankerbestrijding op die Alp te storten, schiet er door mij heen. Had ik tóch beter voor de Hartstichting kunnen fietsen.” Ik fiets wel door, zo langzaam mogelijk, maar veel beter wordt het niet. Ergens bij bocht 3 neem ik het kloeke besluit om niet zo onverstandig te zijn vandaag vijf keer omhoog te willen. Vier keer, net zoveel keer als in 2010, is ook mooi…

Als ik om 12.45 uur finish is het inmiddels wel gezellig en druk! Iedere fietser wordt door de mensen langs de hekken binnengehaald of hij/zij de Tour de France heeft gewonnen. Inmiddels zijn Peter, Lydia en Annet (samen met Eline ‘de verzorging’) er ook dus wordt het eindelijk gezellig daar boven op de Berg. Eerst maar eens een flinke pauze nemen is mijn besluit. Misschien was het toch niet zo verstandig om als niet-sportief type DRIE KEER achter elkaar de Alp op te fietsen. Ondertussen heb ik het nog steeds koud. Daarom andere kleren aangedaan en eerst eens rustig wat gegeten. Als dan ook de zon nog doorkomt wordt het weer leuk 

Al snel blijkt dat Liesbeth en Fredrieke niet erg vorderen in hun tocht omhoog. Er wordt niet alleen gefietst maar ook veel gelopen, hoor ik telefonisch. Fredrieke heeft meegedeeld dat ze nu nog alleen fietst als er toeschouwers langs de weg staan. “Anders is het niet leuk voor die mensen als ze staan te klappen.” Om 15.10 uur komen ze dan toch, onder groot applaus, over de finish. Direct wordt Fredrieke geïnterviewd door de NOS. Een kwartier later ‘suis’ ik de berg af, om aan de vierde beklimming te beginnen.

En de eerste bochten gaat het prima, de vier uur rust heeft mij goed gedaan. Maar na een uur fietsen is het toch echt wéér op en in bocht 6 moet ik afstappen. Alles doet pijn. Mooi even uitgekeken over het dal, daar waar ik vandaag vier keer vandaan ben komen fietsen. Na weer een stuk geklommen te hebben moet ik in bocht 3 opnieuw van de fiets af om uit te rusten. En dan na de laatste kilometers definitief dit jaar langs Betty, over de finish. Vier keer de Alpe d’Huez beklommen. Het is mooi geweest dit jaar!