Zondagochtend op bezoek geweest bij mijn oma van 94 (!). Ze woont in Tiel, de fiets achterin de auto. Van mijn vader zondag meteen een fietsendrager gehad. Vanaf nu kan de fiets in plaats van in achter op de auto. Om 12.45 uur op de (bij-)fiets weg richting Almere. Thuis op de anwb-routeplanner een speciale fietsroute uitgedraaid. Die meldt: “na 70 meter rechts, na 1,6 km links, na 135 meter rechts.”
Na 700 meter ben ik al helemaal verdwaald. SH..! Afijn lezer, ik zal het kort maken. Na het centrum van Tiel én de zeven bedrijfsterreinen volledig doorkruist te hebben rij ik na drie kwartier eindelijk Tiel uit in de gewenste richting Amerongen. De lucht laat nog steeds niet de “in de loop van de middag meer zon”-voorspelling zien. 't Is grijs en koud. Bij Eck en Wiel rijd ik de dijk van de Neder-Rijn op. In een flits zie ik ergens een geel pontje waar ik de rivier mee over moet steken. Maar tegelijkertijd moet ik opletten welke kant ik op moet. En kijk niet goed op het anwb-bordje... Ik sla links af. Pom, pom, pom. Ik zag toch ergens een pontje? Na een kilometer begin ik me af te vragen of ik nu al – op dijkhoogte – begin te ijlen. Nergens een pontje te zien! Kan je nagaan – zo bedenk ik me – wat ik straks allemaal aan moois mee ga maken als ik eenmaal een beetje hoogte maak op die Alp!
Inmiddels duurt het wel erg lang voordat ik nu bij die pont ben. Wind tegen, best koud. Na 2,5 km opnieuw een anwb-bordje, ik blijk helemaal de verkeerd gereden te zijn!!! De pont was rechts af de dijk op! 2,5 km terugfietsen. Wachten op het pontje. Nog kouder. Balen. Waarom zou ik L. niet bellen en vragen mij te komen oppikken? Maar ja, dan moet ik altijd weer denken aan die kale ambassadeur van Alpe d'HuZes. “Opgeven is geen optie”. Na een eerder thuis gesmeerd broodje gegeten te hebben gaat het beter. Zeker als ik daarna door de mooie omgeving rond Doorn fiets.
Nabij Amersfoort kom ik in meer bekende omgeving. En de zon komt er wat bij. Maar ook nu mis ik een goede wegenkaart. Moet ik nu het bordje richting Soest geen volgen? Neeee, veel te westelijk. Dus Amersfoort door. Een half uur later rij ik – na een forse omweg dus – door het mooie centrum van … Soest.
Op de pont van Eck en Wiel een eerste dipje, bij Eemnes komt de tweede. Ik lees op een anwb-bordje dat Almere nog 25 km ver weg is. Nog zo ver!?! De wekenlang niet gebruikte benen doen inmiddels pijn. En de altijd zwakke rug nog veel meer. Waarom nog doorfietsen? Eigenlijk is het nu toch wel mooi geweest? Maar dan duikt een uitspraak van Peter Kapitein van Alpe d'HuZes weer in m'n gedachten op: “Wat nou moe? Wat nou pijn? Als je in bed ligt met een chemo-infuus in je arm, zou je willen dat je op je fiets zat!” En zo is het. Opgeven is geen optie.
Bij Huizen begint de lol er weer wat in te komen. De zon is mooi diep rood in de Gooizee aan het zakken en de wind eindelijk (!) een beetje achter. Bijna in Almere volgt toch nog de Bonkevaart... Almere heeft een mooi uitgebreid fietspadenstelsel door de bossen. Maar in deze bossen is natuurlijk nooit gestrooid. Vijf km voordat ik thuis ben moet ik alsnog afstappen en door de sneeuwprut wandelen. Teleurgesteld? Welnee!!! Mijn rug jubelt, even een andere houding. Heerlijk, heerlijk. Meteen een idee/suggestie voor de Alpe d'HuZes-organisatie: kunnen jullie er 3 juni niet voor zorgen dat er na 5 en 9 km een stukje sneeuw op de Alpe d'Huez ligt? Legitimeert mij om even af te stappen en lekker een stukje te lopen/de rug te strekken. Dat ik af en toe stiekem even afstap valt dan ook niet zo op.
17.15 uur rij ik mijn straat in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten