tend meldde het radio-journaal dat het Algemeen Dagblad de ziekenhuis Top 100 weer heeft gepubliceerd. Voor mij als ruim-ervaringsdeskundige altijd verplichte kost: hoe zou 'mijn ziekenhuis' het deze keer doen? Voorgaande jaren al regelmatig discussies met artsen uit het Flevoziekenhuis over deze ziekenhuis-hitparades gehad. Omdat het Flevoziekenhuis steeds onderaan de lijst bungelde (dit jaar middenmoter, het gaat gelukkig beter) kon je ze niet sneller op de kast krijgen. De onderzoeksmethoden deugen niet, zijn subjectief etc. Zal allemaal (deels) waar zijn. Maar hoewel het systeem vast nog niet volmaakt is, gelukkig wordt door dit soort onderzoeken de 'in-welk-ziekenhuis-ben-ik het-beste-af'-vraag een beetje te beantwoorden.Ik hoorde eind vrijdagmiddag 17 september 2007, nog versuft door de toegediende verdoving, meteen na afloop van het onderzoek dat ik had ondergaan dat er sprake was van een vrij ernstige situatie. De arts aan mijn bed was somber. De tumor in mijn dikke darm was groot. Zo groot, hij zat aan het begin, dat men het hele achterliggende darmstelsel niet had kunnen bekijken. De arts gaf aan dat men bang was dat de tumor was doorgegroeid, verder het lichaam in (hoe/wat heb ik nooit begrepen, toen durfde ik het niet te vragen en later heb ik er niet meer naar wíllen vragen). Maandagochtend 10.00 uur moest ik direct terugkomen om foto's te maken. Een operatie zou op korte termijn worden ingepland.
En na zo'n gesprek mag je naar huis en is het weekend. Wat moet je dan? Het enige wat je dan kan doen is – zo was ook onze eerste actie toen Mathijs precies drie jaar eerder ziek werd – zorgen dat je weet in welk ziekenhuis je het beste af bent. Wat natuurlijk ook een poging is om te proberen zelf weer een beetje grip op de situatie te krijgen. Dat weekend hebben wij verschillende mensen in de omgeving gevraagd naar hun ervaringen en adviezen met deze ziekte en met dit ziekenhuis. Een aantal gaf aan dat je nooit in het Flevoziekenhuis terecht moest komen: “mij krijgen ze daar nimmer op de plank”. Andere gaven aan dat ze wel een goede ervaring hadden, maar dan wel specifiek met die ene chirurg.
Maandagochtend werden de foto's gemaakt. Direct heb ik aangegeven – ook gezien de adviezen – te willen rondkijken of ik naar een ander, meer gespecialiseerd ziekenhuis zou gaan. O.a. had mijn broer via-via een spoedafspraak in HET kankerziekenhuis van Nederland, het Antonie van Leeuwenhoekziekenhuis kunnen regelen op woensdagochtend. Maar dan zou ik wel alle medische gegevens vanuit het Flevo bij mij moeten hebben. Petje af voor de maag-darm- en leverarts in het Flevoziekenhuis die ik dit vroeg, er werd direct alle medewerking verleend. Krap 24 uur later lag er een keurig second-opiniondossier bij de balie van het ziekenhuis voor mij gereed.
In het AvL-ziekenhuis was men die woensdagochtend snel met mij klaar. Alle gegevens die nodig waren bleken in het dossier aanwezig. “Wij kunnen u voorlopig niet helpen, sprak de jonge arts. De komende vier weken zijn alle operatiekamers volgepland. Gezien wat ik op de foto's zie zou ik als ik u was niet zo lang wachten.” Huh, beetje cryptisch niet? Ik keek de man wat verbaasd aan. En omdat hij niets meer zei stelde ik dan maar de vraag: “u bedoelt dat ik naar een ander ziekenhuis moet gaan waar ik sneller geopereerd kan worden?” “Als ik u was zou ik niet het risico lopen langer te wachten”, was zijn antwoord.
In de auto terug meteen de mogelijkheden doorgelopen. Er was blijkbaar erg grote haast bij. Nog een derde ziekenhuis bezoeken zou tijd gaan kosten. Het Flevo had aangegeven in een week of twee te kunnen opereren. De huisarts had toegezegd “ik regel voor jou die specifiek chirurg”. De knoop doorgehakt en meteen doorgereden naar het Flevo om aan te geven dat ik daar onder het mes zou 'willen'. De volgende dag was ik al ingepland voor de operatie een week later. Nog steeds hulde voor de snelheid en de hulp toen.
Inmiddels wat afgedwaald van het begin van het stukje, de ziekenhuis Top Tien. Maar het voorgaande geeft goed aan hoe ik – en dagelijks vele anderen die dit soort berichten te horen krijgen – geholpen zou zijn met een betrouwbare lijst waaruit duidelijk wordt in welk ziekenhuis je voor welke behandeling het beste af bent.
We gaan nog even door want in die lijst van het Algemeen Dagblad krijgt het Flevoziekenhuis voor patiëntentevredenheid het cijfer 3. En scoort daarmee op dit onderdeel echt in de onderste regionen van de lijst. Gezien het voorgaande deel van het verhaal zou je zo'n lage score niet verwachten. Maar het is net als in veel andere instellingen en bedrijven: 't is maar net welke medewerker je treft. De chirurg die mij 30 september 2007 opereerde kwam bij onze eerste afspraak de deur van de spreekkamer binnen en straalde meteen uit: “bij mij ben je in goede handen”. En dat is ook gebleken. Ook bij de oncoloog waar ik nog steeds onder behandeling sta heb ik een zeer goed gevoel. Van meet af aan heeft hij – ook als ik wat kritische vragen stelde – altijd zo goed en eerlijk mogelijk geantwoord. Waar het helemaal fout ging was op de afdeling Chirurgie, waar ik direct na de operatie 30 september 2007 op terecht kwam. Al snel had ik door dat ik mij daar níet veilig voelde. En dat is slecht. Als patiënt heb je te maken met heel veel gevoelens die over elkaar heen tuimelen. Je voelt je gigantisch onzeker, je bent in een maalstroom van diepe ellende terecht gekomen. Wat heb ik precies? Hoe erg is het? Wat gebeurt er allemaal met mij? En wat zal er morgen weer gebeuren?”. Een ander gevoel is gigantische
eenzaamheid. Jíj moet alles ondergaan, en ondertussen lig je daar op een zaal met vreemde mensen die ook allerlei vreselijke dingen overkomt. En tenslotte ben je super-hulpbehoevend. Zo had ik de eerste drie dagen na de operatie een naald in mijn rug waardoor pijnbestrijdingsmedicatie werd toegediend. De bewegingsvrijheid was dus gering. Als er dan nauwelijks personeel is dat naar je omkijkt (bij navraag bleek de afdeling chirurgie fors onderbezet), als je als je een belangrijk vraag een de verpleegkundige stelt als antwoord krijgt “ik weet het niet, ik ben hier ook maar voor twee dagen vanuit een uitzendbureau geplaatst”, en als de vuiligheid rond je bed zich opstapelt (servies wordt niet opgeruimd, po's blijven dagen staan, je nachtkastje is te smerig om aan te raken) dan voel je je niet veilig. De druppel die de emmer deed overlopen was het incident op zondag. De naald was die ochtend net uit mijn rug gehaald dus mocht/moest ik 's middags een klein rondje lopen ('mobiliseren'). Op de gang zie ik één van de verpleegkundigen die over deze afdeling gaat. Ik meld haar dat er die dag nog niemand naar de wond heeft gekeken ('wondcontrole', o.a. op infecties). Waarop ze uit een kar een pleister van 30 cm grijpt, zich naar mij omdraait en zegt “hier heeft u een pleister. Als u een pleister op een blaar op uw hiel kunt plakken kunt u dit ook.” Stomverbaasd keken L. en ik haar aan. En vervolgens gezegd dat wij toch meenden dat het toch echt van belang was dat zij dit deed (p.s. een wond/snee van 20 cm, drie dagen vers). Zij kunnen immers beoordelen of de genezing een beetje goed op gang komt. “O, dan kom ik zo wel even langs”, was haar reactie. Die dag niemand gezien. Op donderdag werd ik geopereerd, maandagochtend was het de eerste keer dat een verpleegkundige aan mij vroeg: “hoe gaat het met u, mijnheer”. Die had vervolgens snel door dat ik maar één ding wilde: weg uit dit ziekenhuis. Patienten in de situatie waarin ik verkeerde moesten standaard 8 – 10 dagen blijven. 3,5 dag na de operatie reed L. mij in een rolstoel het ziekenhuis uit. 'Uiteraard' daarna nog wel een klachtenbrief geschreven. Een paar weken later netjes ontvangen door de interim(!)-manager van de afdeling die mij verzekerde “dat ze nu echt bezig waren met een verbeterprogramma. Wij zijn heel blij met uw klachtenbrief.” Een ferme hand na afloop van het gesprek en je weet nimmer of er nu echt wat is verbeterd voor de patiënten. Een jaar later sprak ik iemand die binnen het ziekenhuis nauw betrokken is bij de afdeling. “Gaat het nou beter met die afdeling?”, was mijn vraag. “Weet u, dit soort processen duurt lang”, was zijn reactie. Ik wist genoeg. Op DIE afdeling in het Flevoziekenhuis zien zij mij niet weer. En ook ongehoord dat de leiding van het ziekenhuis toestaat/aanziet dat dit zo gebeurd. Want ook anno nu, recent vernomen, is de zorg op deze specifieke afdeling nog steeds ver onder de maat.
Terug naar de ziekenhuis Top 100 van het AD. Goed voor iedereen dat dit soort lijsten er komen. Volledig 100% betrouwbaar zullen ze vast nog niet zijn. Maar een richting geven ze wel. En ze dwingen ziekenhuizen om de zorg voor de patiënten te verbeteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten